solliciteren

Het is zo ver, ik ga beginnen solliciteren.

Ik ben 22, heb mooi in drie jaar tijd mijn bachelor logopedie afgewerkt, ben daarna begonnen aan mijn bachelor audiologie maar ben na een jaar en half gestopt omdat ik het mentaal niet meer aankon.
Nu zijn we twee maanden verder. Twee maanden waarin ik probeerde op zoek te gaan naar mezelf, naar de therapeut en huisdokter ging, probeerde te rusten en tijd nam voor mezelf.

Een week geleden zei mama dat ik nu toch echt eens naar werk moest beginnen zoeken, dat het er anders nooit van zou komen, dat de drempel steeds groter zou worden. Eerlijk? Ik was gekwetst. Ze gaf mij het gevoel alsof ik waardeloos ben op dit moment, dat ik niets doe en dat ik wel lang genoeg op mijn lui gat heb gezeten. Thanks, mom.

Maar, zo gezegd zo gedaan. Ik ging dus op zoek naar een job, in de logopedie dan. Gisteren zag ik de geknipte vacature. Privépraktijk, niet zo heel ver van waar ik woon (perfect te doen met de fiets als ik de auto niet kan gebruiken). Specialisatie zelf te kiezen, uren zelf te in te plannen. Ik besloot mijn CV door te mailen. Vandaag kreeg ik antwoord, of ik volgende week kan langskomen voor een gesprek? Tuurlijk!

Toch vind ik het langs een kant heel beangstigend dat het zo snel gaat. Ik ben namelijk niet naar werk beginnen zoeken omdat IK het wil maar omdat ik dat moest van mijn ouders. Ik hoop dat het feit dat mijn motivatie (momenteel) extern zit me later niet zuur gaat opbreken.

Maar we zien wel zeker?

xoxo ikgeefjedezon