Persoonlijkheidsvorming na trauma (deel 1)

In onzekere tijden vinden mensen het bijna altijd makkelijker om een bepaalde rol aan te nemen. Leider, volger, soldaat, anarchist.

Gevoelsmens, stoïcijn.

Meestal zijn mensen gelaagd, onder al die rolletjes en extremen, maar zij moeten zich in een staat van rust en veiligheid bevinden zodat al die laagjes tot uiting kunnen komen.

Wanneer die laagjes langdurig niet onder uit mogen komen, door externe of interne druk, spuit het ergens anders. Meestal in donkere vorm. Mentale aandoeningen, waaronder de ergste the dark triad, niet anderszins verklaarbare fysieke aandoeningen, verslavingen.

Al is het maar onder een pseudoniem, of op een bootje in het midden van de zee. Ergens moet je jezelf kunnen zijn.

Echt.

De een heeft het makkelijker dan de ander.

Ik ben bijvoorbeeld niet zo goed in het intern verwerken van dingen. Ik moet iets helemaal externaliseren en begrijpen om het te verwerken. It's gotta make sense. Desnoods verbrand ik het papier achteraf, als het echt informatie bevat die niemand mag weten, ik moet het op zijn minst opschrijven.

Ik kijk ernaar. Ik knuffel mezelf, of knik begrijpend. Niet dat ik alle gelul van mijn hoofd accepteer, onderzoek heeft uitgewezen (is dat een woord?) dat je niet alles moet geloven wat je denkt. Sommige dingen zijn gewoon... Ruis, uit de ether, of uit het verleden, of iets wat je hebt gehoord op het nieuws of in de supermarkt, ofzo.

Maar ik zie het menselijke in mezelf. Vroeger wat kritischer. Mensen zijn parasieten, maar ze kunnen ook veel goeds doen. Tegenwoordig met behulp van Jezus God; in een liefdevoller licht. Mensen zijn zijn Kinderen, hoger nog dan de Engelen, die hij slechts een klein beetje lager op het niveau van zijn Scheppingen heeft gelaten. (Er is een reden waarom Lucifer jaloers op ze was Al geloven de Joden dat Shaatan juist in dienst van God mensen verleidt en uitdaagt, om te testen of zij daadwerkelijk geloven waarin zij zeggen dat zij geloven...)

Wanneer ik mijn gedachten externaliseer, en erken. Dan mag een ander van alles van me vinden. Soms leg ik het in een la voor latere beoordeling, omdat ik altijd iedereen als een leraar zie, ongeacht de manier waarop zij mij aanspreken.

Soms leg ik het naast mij neer, omdat ik mijzelf daar totaal niet in herken en er daarom verder ook niks mee kan. En dat mag ook. Sommige dingen hebben meer te maken met wat iemand zelf meemaakt op dat moment, en niet met jou.

Wanneer ik mezelf erkenning geef....

Meteen verlichting.

En hoe kan je iemand toelaten als je niet eens van jezelf houdt?

En wie begrijpt jou beter dan jijzelf? (Uiteraard naast God, als je in Hem gelooft, die kent jou nog beter dan jijzelf, omdat hij erbij was toen jij werd geboren. En niet alleen dat, hij kent jouw hele stamboom van voordat je geboren was? En al jouw nakomelingen, mocht je die hebben of krijgen.)

Het is pas sinds ik dat heb leren doen: als de gezonde volwassene, de gezonde ouder, terugkijkend naar mijn jeugd, en naar de vrouw die ik nu geworden ben, dat de Heilige Geest pas echt kon beginnen aan mijn hart.

(Ik ben er oprecht van overtuigd dat God mijn GGZ-team op mijn pad stuurde vorig jaar, ook al bestond het team uit een communist, seculair democratisch nihilist en een man die spiritueel was en naar ecstatic dance ging.

De Bijbel zit vol van mensen die hun hele leven niet in Hem geloven maar toch zijn zegen kregen tijdens dat leven, puur omdat zij zijn assignments uitvoerden of zijn kinderen hielpen. Het wringt wel nog ergens dat deze mensen volgens de bijbel niet naar de hemel gaan na de dood, omdat zij niet gewassen zijn door de bloed van Jezus, maar het is begrijpelijk dat ik Gods plan niet volledig kan begrijpen. Ik ben ook maar een mens.

Je herkent de hand van God aan zijn patronen, de engelen en de heilige geest net zo goed. Liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, geloof, zachtmoedigheid [en] zelfbeheersing (Galaten 5:22))