Oma en schoonmaken, vignette

Ik heb een herinnering, ik weet niet meer of ik al in Nederland was of niet. Ik kwam aan in Nederland in 2002.

Ik maakte altijd de kalkdruppels op kranen schoon. Het gaf me een voldoenend gevoel om de kraan shiny te zien worden.

Op een dag bedacht ik me, oma houdt van schoonmaken en een schoonhuis. Ik ga haar vertellen dat ik de kraan voor haar heb schoon gemaakt en mooi shiny gemaakt!

In plaats van dat ze blij werd dat haar kleindochter geniet van hetzelfde als zij, kreeg ze ineens een... Bezorgde? Schaamtevolle? Gezichtsuitdrukking.

Ze zag het alsof ik kritiek had op haar schoonmaakwerk, denk ik. Alsof een klein kind haar werk voor haar deed, ofzo. In het vervolg waren de kranen altijd shiny, dat ik me kan herinneren. verdrietig

Een van de vele manieren waarop de mentale problemen van mijn familie, specifiek oma en moeder, mijn praktische groei belemmerden.

Constante (zelf)verwijt, constant werk uit mijn handen nemen. Omdat ze zich slecht voelden, omdat ik het te langzaam deed, noem maar op.

Zucht.

Ik weet dat er veel ergere dingen zijn, maar iedere stel hersens past zich aan aan diens omgeving. Dat is een overlevingsmechanisme. Dus wat voor de een het ergste is, dat is zijn of haar ijkpunt, ok?

Dat ijkpunt past zich aan wanneer je nog ergere dingen meemaakt, maar de fysieke reactie, die is hetzelfde. Dus als je weinig hebt meegemaakt, en er gebeurt iets dat voor jouw ervaring HEUL eng is, dan blijft dat hangen. Op dezelfde manier dat een leeuw die je bijna op eet, blijft hangen. Onveilig.

Deze herinnering popt de laatste week constant in mijn hoofd op. Hopelijk gaat het rusten nu ik het op digitaal papier heb gezet.
07 mei 2022 - bewerkt op 26 jun 2025 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van knowthyself
knowthyself, vrouw, 30 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende