In 2011

In 2011, toen ik ongeveer 13 jaar was, dacht ik dat ik wist hoe het er in de wereld aan toe ging.

Meer dan 55 kg wegen zou een echte ramp zijn. Nu met mijn 68 kg heb ik bewezen dat ik zeker niet te dik ben en alsnog gelukkig kan zijn.

Ik was dolverliefd op Jonas. Ik zou met hem trouwen en kinderen krijgen, hoewel die liefde absoluut niet wederzijds was. Ik zou nooit nog gelukkig kunnen zijn zonder hem.
Nu heb ik al 4 jaar een relatie met mijn Lief.

In 2011 was ik net begonnen met volleybal spelen, iets wat ik uiteindelijk ook maar een halfjaar zou volhouden omdat ik een weekendjob in de frituur zou krijgen. Het leek alsof mijn wereld instortte omdat ik moest stoppen met de volleybal. Nu ben ik een trotse scoutsleidster bij de AKABE, heb ik mijn eerste kamp gehad én heb ik een totem om trots op te zijn (Lief Konijn)!

Ik dacht dat autorijden een must was, terwijl ik nu vaker de fiets neem dan ooit tevoren.

Ik dacht dat mijn vriendinnen van het middelbaar eeuwig dezelfde zouden blijven, terwijl ik nu met niemand nog contact heb.



Een leven kan soms helemaal veranderen, maar dat maakt je niet ongelukkiger.
Ik ben een sterker persoon geworden met 500% meer zelfvertrouwen. Ik ben zorgzamer geworden naar andere mensen toe en kan mijn belangen op de tweede plaats zetten voor iemand anders.
Ik ben nu op 19-jarige leeftijd gelukkiger dan ik ooit dacht dat ik zou worden, terwijl ik niets van mijn doelen bereikt heb.

Ik speel geen volleybal meer, weeg absoluut geen 55kg, ik ben geen schrijfster geworden en heb ook die intentie niet meer. Ik heb andere en betere vrienden en een lief waar ik trots op ben. En hoewel ik nooit de persoon geworden ben die ik hoopte te zijn, ben ik trots op mezelf.

Ik ben Lief Konijn. Ik ben een frituurhulp. Ik ben een juf in opleiding. Ik ben een vriendin en ik ben een lief.
Ik ben absoluut mijn 13-jarige zelf niet meer.