Gereformeerde saus

Terwijl de bovenbuurvrouw haar flat aan het verbouwen is, dat is ze niet weet ik zeker, maar het klinkt zo, bedenk ik me ineens dat ik zo slecht nog niet bezig ben. Ja, ok, ik slaap veel te veel, maar wat wil je. Wie wordt er niet moe van zo'n betuttelig leven als dat ik leid. Ik kan nog geen stap zetten of het wordt wel ergens geregistreerd, geobserveerd of beoordeeld. Ik kan jullie vertellen, dat vreet energie. En energie drankjes of koffie helpen daar niet meer aan. Maar ok. Hoe ik er nu mee om ga is best wel 'maatschappelijk acceptabel'. Want kijk, ik had ook terug kunnen grijpen naar de alcohol of de drugs, maar zover wilde ik het niet laten komen. Ik heb Esmee wel niet bij me, maar moeder voel ik me wel gek genoeg. Daarom ook wil ik het liefst dat ik van 's morgens vroeg tot 's avonds laat druk in de weer ben. Daar werk ik dan ook maar naar toe. Ik weet nog helemaal niet wat de toekomst gaat brengen, zit dus gewoon in het ongewisse, maar ik laat dit mijn verdere leven niet meer infecteren.

Vandaag bijvoorbeeld kan ik toch terugzien op een geslaagd gesprek met Manus. Ik kon niet aan de man merken dat ie me een halvegare vond, terwijl ik bij hem op kantoor ook een keer in een heel andere hoedanigheid ben verschenen, namelijk nog met Jobbie, over ondertoezichtstelling van mezelf, vanwege mijn psychische gesteldheid. Misschien komt het ook wel dat ik me niet wens te gedragen als een minkukel. Wie zijn 'de mensen' helemaal om mij af te keuren. Als ik afgekeurd wil worden dan doe ik dat wel zelf. Ik ben gezegend met een heel goed verstand en kan daar, ook al werk ik niet meer, nog altijd goed werk mee verrichten. Nu dan wel voor een onderwereld figuur, maar wie zegt dat ik dit in de toekomst niet aan kan wenden om ander nadenkwerk te verrichten.

Tijdens mijn opname dacht ik eraan om boswachter te worden. Ook echt op mijn lijf geschreven, maar nu nog niet bepaald haalbaar, als je kijkt naar de uren slaap die ik nodig blijk te hebben. Om geld gaat het me niet meer. Ik ben er al lang aan gewend geraakt om geen twee auto's meer voor de deur te hebben, geen groot koophuis meer te hebben en geen bakken met geld. Ik zie nu in mijn armoede in, dat dat het inderdaad niet is. Wat ongelukkig was ik toen (24 jaar) en wat ongelukkig werd ik in een klap toen ik na de tweede echtscheiding dat alles kwijtraakt plús mijn zelfvertrouwen en mijn geestelijke gezondheid.

Jullie weten dat ik extreem protestants ben opgevoed. Ik ken de Bijbel dus van buiten. Daarin staat een verhaal van Job, die (veel erger dan ik) alles kwijtraakte, als test van God. Of hij zonder dat al nog zou geloven. Ik denk vaak aan dat verhaal, ook al zie ik al jaren geen kerken meer van binnen. Of God nou bestaat of niet, zonder geloof in iets (jezelf ofzo) kan ik niet vooruit. Als ik dat kwijt ben, is het ernstig met me gesteld. Gek genoeg ontmoette ik God weer na als een kip zonder kop geleefd te hebben, in een separeercel.

Mijn opvoeding was streng en er kleefde een dikke laag Gereformeerde saus aan. Dit zie ik nu niet meer als nadeel. De Bijbel kennen is zo slecht nog niet. Ik lees 'em nog, maar nu eens de King James. Ik zie steeds nieuwe dingen. Het kan mijn niet meer schelen wat mensen op me aan te merken hebben, al voel ik wel eens pijn daarvan. Als God voor mij is, wat kan mij dan gebeuren. Hoe ik weet dat ie voor me is? Dat komt omdat ik me heb overgegeven. Ik had geen keuze min of meer. Ik was een meid die altijd dwars lag en tegen werkte. Dat bezorgde meer ellende dan gewoon het eigenwijs zijn loslaten en geloven in een hogere macht.

Ik kom hier nog wel een keer dieper op terug.

Maar kortom, mijn zelfvertrouwen keert terug. Dat wilde ik er eigenlijk mee zeggen.