Er in geluisd

Vrijdagochtend, 9 oktober. Ik douche die ochtend uitgebreid. Dit onder het mom "Je weet maar nooit". Ook kies ik mijn kleding weer bewust en stop ik een fles parfum in mijn werktas. Weer onder het mom "Je weet maar nooit".

Onderweg naar kantoor, zeg ik tegen mijzelf: "Je kent hem onderhand. De kans is zeer klein dat je hem vandaag zult zien". En inderdaad, ik hoor niets van je.. De dag daarvoor had ik je verteld dat ik om 11:00 uur een afspraak had, daarna een paar uur niets. Uiteraard heb ik er rekening mee gehouden dat ik mogelijk niets van je zou horen, maar toch wil ik graag weten waar ik aan toe ben.

Daarom stuur ik je iets voor 11:00 uur een berichtje. Een heel gewoon berichtje. Iets in de trant van: "Wil je nog wat afspreken? Ik ga zo mijn voorlopig laatste afspraak in. Ik hoor van je!".
In plaats van mij een berichtje terug te sturen, bel je mij op het moment dat ik aankom op mijn afspraak. Ik neem snel op, zeg tegen je dat ik niet veel tijd heb. Mijn afspraak wacht.
Je zegt niet veel tijd te hebben vanmiddag. Je hebt het over minuten dat je mij zou kunnen zien.
Een paar minuten? Ik stel je voor het in dat geval uit te stellen.
Aan je stem hoor ik dat je teleurgesteld bent. "Ik had me er op ingesteld", zeg je. Ik merk dat ik je niet wil teleurstellen en zeg je dan te zoeken naar een plek. Ergens waar we elkaar even kunnen zien.
Een sigaret roken, even praten. We spreken af dat ik je na mijn afspraak terugbel.

20 minuten later zit ik weer in de auto. De afspraak is voorbij. De auto staat stil in afwachting van waar ik naar toe ga. Ik bel je, maar je neemt niet op. Ik besluit je 3 minuten te geven om mij terug te bellen alvorens ik terug naar kantoor rij.
Binnen de gestelde drie minuten bel je terug. Je geeft mij de naam van een stad door en zegt mij dat je nog laat weten waar ergens. De stad is dichter bij jou dan bij mij, dus je hebt nog de tijd een adres door te geven. Ik stel mijn navigatie in en begin te rijden. Een uur op de teller.

Onderweg bel ik nog even met mijn alleroudste vriendin. "Ik ben onderweg naar ... (hier volgt doorgaans een zeer ongepaste bijnaam)!". "Echt?" roept mijn vriendin. Ik vertel haar alles tot dusver, waarbij ik benoem hem slechts te gaan treffen voor een 'momentje'. "Even elkaar zien", zeg ik nog.
Met mijn vriendin spreek ik af dat ik haar nadien terugbel.

Intussen hang jij ook weer aan de telefoon. Je zegt mij af te willen spreken op de parkeerplaats van een Van der Valk hotel. Jij staat hier al. Ik bedenk me dat dit zomaar een drukke plek zou kunnen zijn, maar zet dit snel van mij af: het is natuurlijk goed mogelijk dat het daar in Corona tijd rustig is. Ik pas het navigatieadres aan en heb nog een kwartier te gaan.

Een paar minuten voor mijn verwachte aankomst, bel je weer. Ik ga er op dat moment van uit dat je belt om mij te vragen hoe ver ik ben. Ik neem op en zeg "Ik ben er over een paar minuten".
Je zegt: "Er is hier niks. Ik ben daarom naar binnen gegaan en heb een kamer geregeld. Kamer 17".
Ik reageer bijna stotterend. "Oh! Dat is een.. uh, verassing". Je legt mij nog uit hoe ik bij de kamer moet komen, maar ik hoor dit niet meer. Ik voel letterlijk hoe de adrenaline door mijn lijf begint te pompen. Mijn gedachten beginnen te tollen.
Hij heeft me erin geluisd! Die deugniet. Ik probeer snel nog even mijn vriendin te bellen, maar zij neemt niet op. Ik sta er alleen voor.

Eenmaal op de parkeerplaats bij het hotel is het daar enorm druk. En ik maak mij een beetje druk om het feit dat ik een parkeerkaartje moet trekken. Hoe moet ik die straks betalen? Kan dit cash? Als ik mijn pinpas gebruik, ziet mijn man dit.
Eenmaal de auto geparkeerd, spreek ik mijzelf vermanend toe. "Doe eens rustig. Geen reden voor paniek. En je kent hem. Het komt goed". God, ik ben nerveus. Ik had hier niet voldoende rekening mee gehouden. Naïeve trut dat ik ben.

Kamer 17. Oké. Daar ga ik.