In de zon

Ruim een jaar geleden begon ik weer met schrijven op MyDiary. Toen ik in een bizarre rollercoaster terecht kwam, stopte ik hier mee. Ik liep zo over en was tegelijkertijd zo lamgeslagen, dat ik niet in staat was mijn gedachten en gevoelens onder woorden te brengen. Nu, gaat het beter. Het leven is een hel geweest, maar nu is er weer ruimte, en licht.

Vandaag. Ik zit op een ligbed in de zon, turend naar mijn dochter die in het zwembad speelt. Ze is bruin, van de vele uren die ze in de Spaanse zon heeft doorgebracht. Soms kijk ik richting het poortje welke toegang geeft tot het zwembad. Ik kijk of ik jou zie, met je glimmende zonnebril en je petje op, één van je kinderen aan de hand. Hoewel je mij gisteravond vertelde vandaag naar een stadje in de buurt te gaan, kan ik het niet laten naar je uit te kijken.

Ik bevind mij op onze camping, ruim twee jaar nadat je mij dat ene berichtje stuurde. Jij bent hier met je gezin, ik vooralsnog met mijn dochter, moeder en oma. Mijn man zal morgen ook aansluiten.

Wanneer in gezelschap van anderen, negeren we elkaar. We gedragen ons alsof we vreemden zijn van elkaar, zodat niemand zal vermoeden dat we elkaar twee dagen geleden op een afgelegen plekje op onze camping vol overgave hebben gezoend. Jij zuchtend en kreunend, terwijl ik zachtjes beet in je oorlel. Ik, in vuur en vlam, terwijl je mijn nek kuste. Onszelf en elkaar vertellend, dat we dergelijke verzetjes verdienen.
"Dit kan echt niet.." zei je, terwijl je je hand in mijn broek liet glijden. Ik weet niet meer wat ik je terug zei.

Jij en ik. We kunnen elkaar niet meer loslaten. Maar we kunnen ook niet samenzijn.






Ik ga verder op mijn lezerslijst. Wanneer je mee wilt lezen, hoor ik dat graag.