Mijlenver

Een donderdagavond, nog geen 2 weken geleden.

Ik hang op de bank; ik zou eigenlijk naar bed moeten gaan. De Corona crisis en mijn werk vraagt op het moment veel van mij. Ik voel mij alsof elke dag een "blauwe maandag" is. Manlief kijkt TV, ik staar wat nietszeggend naar mijn telefoon.

En dan krijg ik een berichtje van jou binnen. Mijn gezicht licht op. We typen wat over koekjes en kalfjes. "Ik heb morgen een dagje voor mijzelf", zeg je. Ik weet dat dit voor jou belangrijk is, some alone time zo nu en dan. Ik vraag je wat je gaat doen? Je zegt misschien op pad te gaan met je motor. Ik vind motorrijden heerlijk, soms ga ik met mijn vader mee on tour. Ik zeg je dat het heerlijk weer wordt om te gaan rijden, "Ik ben jaloers!". Je stuurt me een lachende smiley en zegt: "Je kunt achterop!". Kom me maar halen, is mijn antwoord. Wetende dat je dat nooit zult doen. Maar evengoed vraag je naar mijn plannen de volgende dag.

Ik werk morgen: ook gedurende de Corona crisis ben ik aanwezig op locatie. Alleen in de vroege ochtend heb ik een afspraak staan en voor de rest, participeren op wat de dag brengt. Mijn werk valt onder de zogenaamde 'vitale sector'. Je vraagt naar mijn werkadres, waarna ik grap dat je deze vast zelf wel uit kunt vogelen. Maar wanneer je het nog eens vraag, geef ik je een straat door. Je zegt te gaan slapen en contact te zullen houden.

Ik ben wat in de war wanneer ik even later onder de dekens kruip. En met mijn gedachten - en fysiek van jou - mijlenver.