Bij het tentje

De details kan ik mij niet meer herinneren, daarvoor is het al te lang geleden. Maar de grote lijnen staan mij nog redelijk helder bij. Ik was 13. Net. Of net niet. Het was in ieder geval rondom mijn 13e verjaardag. Tijdens een kampeervakantie. Jij was rond de 16 jaar oud. Lang, gekleed in wijde broeken en wijde T-shirts. Je droeg caps. Ik ontmoette je toen ik voor de allereerste keer op stap ging, samen met mijn broers. Jij hoorde bij het clubje jongens waar één van mijn broers mee optrok. Eerlijk gezegd was ik niet onder de indruk van jou. Zo'n eerste keer stappen vond ik al spannend genoeg. Ik nipte van een Pasoa Jus en deed intussen mijn best om zo "normaal" mogelijk over te komen. Jij trok op met mijn broers, die intussen mij in de gaten hielden.

Pas de volgende dag begreep ik van een van mijn broers dat jij geïnteresseerd in mij was, waarna mijn interesse ook werd gewekt. Niet lang daarna stond je voor het eerst bij mijn tent, mijn vader hield je met argusogen in de gaten. Op je enkel prijkte een tattoo. Je sprak met een harde "G" en het Gemoedelijke waar Brabanders altijd prat op gaan, ontbrak bij jou volledig. Simpelweg omdat je geen Brabander was. Je was een grote Hagenees. Stoer. En je vroeg naar mij. En dat was het begin van een vakantieliefde die nog jaren voort zou duren. Een kalverliefde, eigenlijk, maar wel één die ieder jaar weer terug kwam. Of er nu thuis een vriendje - of in jouw geval een vriendinnetje - was, of niet.

Ik was toen nog zó jong; voor mijn gevoel woonde je mijlen ver. Eigenlijk was dit ook zo, maar nu - 17 jaar later - zou een dergelijke afstand wél te overbruggen zijn. Tussen de vakanties door hadden we sporadisch contact, beide vonden we de afstand te groot om serieus met elkaar te "verkeren". Maar de tijd die we tijdens de vakanties samen doorbrachten was leuk. We lachten veel samen, hadden plezier, beleefde avonturen.
Maar je kon ook erg op jezelf zijn. Behoefte aan tijd onder de jongens of simpelweg geen zin je tijd met een meisje door te brengen, wie zal het zeggen. Je was altijd wat eigenzinnig. Het maakte mij toen onzeker, maar ik heb daar nooit iets van gezegd. Want uiteindelijk stond je vroeg of laat altijd weer bij mijn tentje, glimlachend op mij neer kijkend. En ik ging altijd weer met je mee.

Ik ga verder op mijn lezerslijst. Wanneer je mee wilt lezen, hoor ik dat graag.