Een aantal jaar geleden met iemand dit lied samen uitgevoerd, de pianopartij zelf bij uitgeplozen (en getransponeerd), maar het kwam weer in me op. Zo’n mooi lied.. zo’n mooie (en actuele) tekst. Zo prachtig gezongen -hoewel je z’n Parkinson al wel heel goed kunt horen, het geeft ook iets extra’s vind ik, een extra (kwetsbare) laag.
Stilte is een plek waar ik nooit kom Stilte zegt "Tot hier en kijk nu om" En zie oh zie wie oh wie je daar vindt Stilte vraagt om ogen van een kind
Maar daarmee kijken dat betekent meteen weten Het weten dat je nooit meer kan vergeten Ik onthoud de wereld liever als een onbeschreven blad Waarop alles wat ik liefhad zijn eigen plaatsje had En waar de schaduw niet valt over het licht in m'n hart Waar mijn voetstap niet verdwijnt zit een diep zwart gat
Stilte is een plek waar ik nooit kom Stilte is de liefde die verstomt En zie oh zie wie oh wie je dan nog vindt Stilte maakt een oud mens van een kind
Want zwijgen is voor hen die blijven leven De woorden op een abattoir geschreven Of in tunnels die zich vullen met de smeltende sneeuw De woorden van de laatste zomer van de eeuw Ik wou dat u mij hoorde zonder dat ik schreeuw Hou alles wat ademt in vredesnaam heel Hou alles wat ademt in vredesnaam heel
Stilte is een plek waar ik nooit kom Stilte is een berg die ik beklom En zie oh zie wie oh wie je tegenkomt Stilte is het midden van de storm
Waar handen ineens uitstrekken naar anderen Waar we weten hoe we iets kunnen veranderen Aan de kringloop van honger op de blauwe planeet En de zee van plastic en wie weet hemelsbreed En de brandende bossen al het menselijk leed Wat niemand wil weten maar iedereen weet Stilte is een plek waar ik nu kom
Intens genieten voor mij. Hopelijk ook voor jullie 🎶