De beslissing

Voordat ik mijn ex leerde kennen ging het goed met mij. Ik voelde me goed, ik had vriendinnen, ik had een leuke baan en een (niet zo leuke, maar niet onuitstaanbare) opleiding. Ik deed waar ik zin in had en waar ik gelukkig van werd.
In eerste instantie wilde ik geen relatie, met niemand.
Maar hij hield vol, en toen ik eindelijk voor hem koos, kon ik mijn geluk niet op.
Ik wist zeker dat hij het was en dat we samen gelukkig zouden worden, het perfecte plaatje.
Binnen een paar maanden gingen we samenwonen.
Dat samenwonen ging eigenlijk al vanaf de eerste dag niet goed. Ik had mijn woning opgegeven en was bij hem ingetrokken. De directeur van de school waar ik destijds op zat, had geregeld dat ik terug naar mijn woning mocht.
Mijn ex gaf aan dat als ik weg zou gaan, hij denkt dat hij niet meer met mij om kan gaan.
Ik wilde de relatie niet verbreken, ik wilde gewoon (nog) niet samenwonen.
Ik ben niet weggegaan.. Ik ben gebleven.. Twee jaar..
In de twee jaar hebben we eigenlijk altijd wel problemen gehad, maar ook heel veel leuke momenten die ik niet met iemand anders had willen delen.
Maar het laatste half jaar/jaar was het eigenlijk al niet meer uit te houden, ook al leken we voor de buitenwereld het perfecte koppel. Mijn kinderwens was weg, mijn levenslust was weg. Ik had nergens meer zin in. Ik had geen werk of school meer, ik zat de hele dag thuis. Doodongelukkig.
Een aantal keer zijn we bijna uit elkaar gegaan, maar als er op aan kwam, wilde we niet uit elkaar. We hielden van elkaar. Of waren we bang? Achteraf denk ik dat ik nog altijd bang was hem nooit meer te zien en ik dacht dat ik dat niet aan kon. Een leven zonder hem moest wel nog ellendiger zijn dan een leven met hem.
Tot op een dag er iets bij mij knapte. Ik heb mijn spullen gepakt en ik ben weggegaan.
Op dat moment interesseerde het mij helemaal niet meer of hij mij niet meer zou willen zien. Ik hoefde hem ook niet meer te zien.
We zijn uiteindelijk beter uit elkaar gegaan dan dat we samen waren.
Hij wilde mij graag helpen en met mij praten, maar ik hield hem op afstand. Ik wilde helemaal niets meer van hem weten.
Ik heb mijn eigen leven weer vanaf de grond opgebouwd, zonder zijn hulp, en het voelde goed. Ik voelde me sterk. Ik had hem niet nodig, behalve voor praktische zaken dan. Ik redde mijzelf prima zonder hem.
Na een paar maanden heb ik toegegeven om met hem af te spreken om te praten. Uiteraard kregen we ruzie. Diezelfde avond hebben we opnieuw afgesproken en het gesprek ging goed. Het voelde vertrouwd, we hebben zelfs even gelachen.
Daarna heb ik het weer op een laag pitje gelaten. Ik was er klaar mee. Ik voelde me goed in mijn eentje. Sterk en onafhankelijk. En het voelde heerlijk om me niet druk te hoeven maken over wat hij zou vinden.
Tot ik op een dag opeens keihard moest huilen.
Ik miste hem opeens zo erg. En dat huilen, dat bleef niet bij een keer. Het hield aan, dagen, weken..
Ik miste mijn maatje, ondanks alles was hij mijn maatje. Als er iets was was hij er wel altijd voor mij, ongeacht wat er tussen ons speelde.
Uiteindelijk heb ik hem verteld dat ik mijn maatje miste en zijn we uit eten geweest. Het was geweldig. Het was de kers op mijn al perfecte leventje. Hij was veranderd, zo had ik hem nog nooit gezien.
Al snel zagen we elkaar vaker en vaker. In het begin voelde dat geweldig, alsof mijn wereld niet meer stuk kon. Het werd alleen maar beter. Hij was de aanvulling die ik nodig had.
We sliepen samen, gingen samen op vakantie, hielpen elkaar, spraken met elkaar zoals we nog nooit gedaan hadden. Echte gesprekken.
Ik begon meer in hem te zien dan ik ooit had gezien, hij was alles wat ik zoek in een man. En wat ik minder leuk vond, was ook minder geworden. Die tijd apart had hem ook goed gedaan.
Ik ben verliefd op hem, verliefder dan ik ooit ben geweest.
Zelfs mijn kinderwens, waarvan ik nooit had gedacht dat die terug zou komen, is terug.
Als ik naar hem kijk zie ik de vader van mijn kinderen, ik zie de man met wie ik verder wil.
Maar iedereen om me heen keurt het af. Zelfs hij, hij wil 'op dit moment met niemand een relatie'.
En dat is prima, althans dat was het voor een tijdje, maar het is niet meer prima.
Als we samen zijn ben ik intens gelukkig, misschien wel het gelukkigste meisje op de wereld. Maar zodra een van ons weer naar huis gaat, ben ik verdrietig. Misschien wel net zo verdrietig als toen we net uit elkaar waren.
Mijn hard breekt elke keer als we afscheid nemen, niet te weten waar ik sta. 'beste vrienden', ja, daar heb ik mee ingestemd. Zo gaan we het noemen. Maar het is niet genoeg. Op het moment dat ik instemde voelde het als tweede beste optie. Wat maakt het uit? Dacht ik. Hoe veel mensen hebben nou wel precies wat ze willen.
Toen hij niet meer in mijn leven was, was het ook verschrikkelijk.
Maar ik kan niet beslissen wat meer pijn doet. Hem helemaal niet hebben of hem af en toe hebben.
Ik weet niet wat ik moet doen. Het lijkt wel alsof er geen juiste keuze is.