jup, nog een keer.

Voor de tweede keer vandaag richt ik mij tot mydiary.
Een aantal jaar geleden schreef ik hier dagelijks, tot ik op een bepaald moment gewoon geen zin meer had.
En nu, jaren later, lijkt juist dit de enige manier te zijn om alles even kwijt te kunnen.
Vreemd eigenlijk hoe openbaar, maar toch privé, alles over jezelf bloot te geven kan helpen.
Vreemd hoe je dingen niet tegen de mensen durft te zeggen tegen wie je eigenlijk hoort te praten, maar het wel het wilde web in gooit.
Toch voelt het veilig, zo hier op mijn bank, tegen iedereen maar tegelijk tegen niemand te praten.
Soms denk ik dat ik nooit in staat zal zijn de dingen te doen of te zeggen die echt belangrijk zijn.
Prioriteiten stellen... Ach wat vind ik dat moeilijk.
Wat doe je eerst en waarom dan? Waarom is het een belangrijker dan het ander? Waarom kan het niet gewoon allemaal tegelijk?
Waarom wil ik eigenlijk op het ene moment zo veel en op het andere weer helemaal niets?
Zou het waar zijn dat ik gewoon 'een gevalletje apart' ben?
En zo ja, was ik dat al of ben ik gewoon eer aan de naam gaan doen?
Van jongs af aan zegt mijn moeder al dat ik 'lastig' ben, dat ik ziek ben en niet goed genoeg. Op sommige momenten haat ik haar, maar op andere momenten vraag ik me af of ze misschien gelijk heeft.
Hoe kan het anders, ze houdt niet van mij, tenminste niet zoals dat zou horen.
Ze houdt alleen van mij als ik precies doe wat zij zegt, precies wil wat zij wilt en precies vind wat zij vindt.
En zelfs dan, zelfs dan ben ik niet goed genoeg voor haar. Ik zal nooit goed genoeg zijn.
Maar ik mag niet klagen hoor, nee, zij is degene die het zwaar heeft.
Met wat eigenlijk? met de hele wereld om haar vingers winden en iedereen afkeuren?
Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik begrijp dat mijn vader is weggegaan.
Ik snap alleen niet waarom hij ook bij ons is weggegaan.
En ik snap niet waarom mijn vader perse kinderen met mijn moeder wilde. Mijn moeder heeft ons alleen genomen omdat mijn vader anders weg zou gaan. Maar waarom wilde mijn vader kinderen met een vrouw die dat niet wilde?
En is dat dan ook de reden waarom ik vaak een blokkade voel als het om kinderen gaat?
Of is dat de reden dat ik een man tegen ben gekomen die heel graag kinderen met mij wilde terwijl ik dat niet wilde. Ik heb besloten niet hetzelfde te doen als mijn moeder. Ik neem geen kinderen omdat een man anders bij mij weg gaat. Maar toen ik hem leerde kennen wilde ik wel heel graag kinderen (in de toekomst van toen, dat zou zo ongeveer nu zijn), maar hoe meer hij het wilde, hoe meer ik het niet wilde, hoe meer hij er juist naar ging verlangen. Totdat hij op een dag heel eerlijk tegen mij zei: mijn kinderwens is zo groot, dat ik bang ben dat ik ongelukkig wordt als wij samen blijven en geen gezin worden. Ik vond het dapper dat hij dat zei, maar ook pijnlijk.
Ik wilde dat hij in eerste instantie met mij wilde zijn, ongeacht of daar kinderen bij zouden komen kijken, en dan, dan misschien een liefdesbaby. En daardoor kreeg ik een totale blokkade, zo in zijn achteruit. Ik wilde geen kinderen. PUNT.
maar nu, nu de druk er af is, nu is het verlangen langzaam terug aan het komen. Al jaren zegt zo goed als iedereen om mij heen dat ik een goede moeder zou zijn, maar ik geloof het niet, of durf ik het misschien niet te geloven. En is het het risico wel waard? de geschiedenis herhaalt zich toch in de meeste gevallen?
Heb ik wel het recht tegenover een kind om het op de wereld te zetten omdat ik dat perse wil, terwijl ik waarschijnlijk net zo een beroerde moeder zal worden als die van mij is?
Hij heeft verteld dat hij heel veel spijt heeft van het feit dat hij zo veel druk op mij heeft uitgeoefend, dat hij niet weet wat hem bezielde en dat hij heel blij is dat ik altijd voet bij stuk gehouden heb. Hij vind zijn leven fijn hoe het nu is. Hij vindt zijn vrijheid fijn. En het lijkt hem nog altijd heel erg leuk om ooit een gezin met iemand te stichten, hij ziet het alleen niet gebeuren.