Buiten protocollair bevallen

Als je buiten protocollair wil bevallen komt er heeel wat bij kijken.

Ik merk aan mijzelf dat het mij zwaar valt. Constant verantwoording afleggen, niet alleen naar de dokteren maar ook naar mijn omgeving.

3 jaar geleden ben ik bevallen van een prachtige zoon, helaas ging de bevalling niet helemaal zoals geplant (welke bevalling wel) en eindigde hij in een keizersnede. Protocol in Nederland is dan dat je automatisch bij de volgende bevalling medisch moet bevalling. Dit betekend met de gynaecoloog in het ziekenhuis op de verloskamers. Dit wilde ik eigenlijk niet.

Sinds ik ben opgeleid tot zwangerschapsdocent weet ik meer over bevallingen en wat er bij komt kijken. Een vloek en een zegen zegt mijn vriend en daar heeft hij eigenlijk ook wel gelijk in.

Sindsdien weet ik dat bevallen in het ziekenhuis exponentieel meer kans geeft op ingrepen en daarbij ook complicaties. Natuurlijk is het ziekenhuis er niet voor niets en redden zij op dagelijkse basis moeders en kindjes, maar vaak grijpen ze snel en regelmatig te snel in. Bevallen is een natuurlijk proces waarbij moeder en kind samenwerken, dit heeft soms wat tijd nodig. De meeste verloskundigen nemen deze tijd, helaas is het ziekenhuis wat minder van de tijd geven. Tenslotte kan jou bed ook weer verhuurd worden aan de volgende barende vrouw die misschien ook wel heel erg hulp nodig heeft. Tijd is kostbaar en als we het proces wat kunnen versnellen doen we dat altegraag. Daarbij is het ziekenhuis naar mijn mening iets teveel in gesteld op “wat als het fout gaat” terwijl de verloskundige meer vertrouwen heeft in “het gaat goed tenzij het fout gaat”.

Kortom je begrijpt. Ik wil het liefst met mijn verloskundige bevallen in een (voor mij) vertrouwde omgeving. De gynaecoloog die met mij in gesprek ging was nou net DE gynaecoloog die bekend staat in ons ziekenhuis als helemaal niet ruimdenkend en conservatief. Iets wat niet verkeerd hoeft te zijn. Zoals mijn vriend zou zeggen “protocollen zijn er niet voor niets” en dat klopt ook. Maar de eerste zin die er uit haar mond kwam na dat ze de deur dicht had gedaan was “en waarom wil jij met je verloskundige bevallen” als of het een aanval op het ziekenhuis en een belachelijk idee in 1 was. Zij snapte absoluut niet waarom ik de risico’s die er zijn durfde te nemen en ging er dan ook vanuit dat ik de kennis van deze risico’s niet bezitte. Er kwam dan ook een groot pleidooi over de risico’s en gevaren van een natuurlijke bevallen na een keizersnede (ook wel vbac genoemd). Ik kon voor de makkelijke weg kiezen namelijk een 2e keizersnede of ik kon voor extra veiligheid kiezen door veel controles tijdens de bevalling. Dat ik het liefst beide niet had was voor haar een klap in het gezicht en volslagen idioot. Je zag haar frustratie oplopen toen ik bij mijn standpunt bleef.

Na 20 minuten was onze tijd op en liepen mijn vriend en ik weer terug naar de auto. “Zo!!” Zij mijn vriend. “Jij hebt duidelijk een rood vlaggetje nu achter je naam staan!!”.

Eenmaal thuis had ik een nare nasmaak aan het gesprek over gehouden. Ik was verdrietig en gefrustreerd. Waarom begreep deze vrouw mij niet? Ben ik dan echt zo uitzonderlijk met deze zorg vraag? We gingen langs mijn schoonouders die natuurlijk razend benieuwd waren naar het gesprek. Maar ook daar sloeg de sfeer snel om, mijn schoonmoeder begreep niet dat ik niet in het ziekenhuis wil bevallen. “Nou ik had het wel geweten hoor!!” En “je neemt wel veel risico voor ons kleinkind”. Sindsdien wilde ik er liever niet meer over praten. Mijn gevoel ging zo haaks in op wat anderen zeiden. Ik voelde mij leeg en wilde mijzelf niet meer verdedigen.

De volgende afspraak met mijn verloskundige was gelukkig een verademing. Mijn verloskundige is van origine een nieuw Zeelandse en is verbaast over de protocollen in Nederland na een keizersnede. In Engeland en Nieuw-Zeeland doen ze dat heel anders, daar beval je gewoon thuis na een keizersnede. Hier is dat bijna ondenkbaar. Tenzij je al een gewone bevalling voor of na een keizersnede hebt gehad, dan is alles mogelijk. Als je maar bewezen hebt dat het wel een keer gelukt is. Maar Hey…. Protocollen zijn er niet voor niets… toch?

Na 2 weken hadden we weer een afspraak met de gynaecoloog. Ik wilde niet, ik zag er zo enorm tegen op, maar ja ik moest wel met deze dame in gesprek blijven. Ik besloot dan ook meteen het gesprek te beginnen met wat ons vorige gesprek met mij gedaan had en dat ik er een erg naar gevoel aan over had gehouden. Ze ving het enorm goed op en draaide als een blad aan een boom. Ze was ontzettend begripvol en wilde zelfs mee bedenken over wat dan wel de mogelijkheden volgens haar waren. We liepen enorm uit, na een uur belde de receptie dat de wachtkamer wel erg volliep. We spraken af dat ze de mogelijkheden in haar team ging bespreken en over een maand weer bij elkaar zouden komen. Ik voelde mij opgelucht en gehoord. Ondanks dat het nog steeds als een compromis voelde, voelde dit toch als een stap de goede kant op. Mijn vriend was enorm trots, maar dat rode vlaggetje was er nog steeds dacht hij hahahaha.

Uiteindelijk heb ik 4 gesprekken met de gynaecoloog gehad over mijn bevalling en zijn we tot een compromis gekomen. Ik ga bevallen in het ziekenhuis op de verloskamers maar wel met mijn eigen verloskundige. Er blijft wat wrijving over onze denkwijze. Zo wil de gynaecoloog perse dat ik meteen naar het ziekenhuis kom zodra ik maar iets van weeen voel. Ik vindt dat een beetje onzin, je kan tenslotte soms een week voor weeen hebben voor dat het doorzet, waarom zou mijn eigen verloskundige niet kunnen constateren of het om “oefenen” weeen gaat? Ook wil de gynaecoloog dat ik constant gemonitord wordt, terwijl ik niet de hele tijd aan toeters en bellen vast wil zitten.

De gynaecoloog had al wel door dat ze bij mij het er niet in kreeg en heeft dan ook mijn verloskundige praktijk gebeld over het meteen naar het ziekenhuis komen en constant monitoren. Aan de ene kant voel ik mij vereerd dat ik blijkbaar onderwerp van gesprek blijf zelfs als ik er niet bij ben. Mijn vriend vindt het zorgwekkend en spannend. “Wat weet de gynaecoloog wat wij niet weten?” Is zijn vraag.

Op dit moment ben ik 35 weken zwanger en zitten we nog even last minute in Frankrijk. Vanmorgen werd ik gebeld door de verloskundige, ze heeft nogmaals met het ziekenhuis gesproken en de gynaecologen daar. De angst van mijn gynaecoloog is dat wij pas met 7 A 8 cm naar het ziekenhuis gaan en de dan geen basis filmpje hebben over mijn weeen activiteit en wat het met de baby doet voor ik in de pers fase kom. Daarom wil ze zo graag dat ik zo snel mogelijk kom. Inmiddels heeft ook de rest van het gynaecologen team aangegeven achter mijn besluit te staan om die kant op te gaan als de weeen krachtig genoeg zijn. Het constant monitoren is niet nodig tenzij er natuurlijk een reden voor is. Ik vind het enorm fijn dat mijn verloskundige hier nog over belt, zelfs tijdens mijn vakantie.

Maar jeetje joh…. Bevallen buiten protocol is mij toch een ding. Hoeveel tijd en hoeveel mensen hebben zich inmiddels al bezig gehouden met mijn bevalling die (laten we hopen) nog even op zich laat wachten. Ik hoop zo dat alles goed gaat, want ja ik sta aardig stevig in mijn schoenen maar dit doet zeker wat met mij. Ik vind het spannend en denk soms wel eens waarom doe ik zo moeilijk? Of doe ik dat eigenlijk wel? Je weet gewoon niet waar je goed aan doet. Bij elke bevalling zitten risico’s maar daar hebben we het dan eigenlijk nooit over. Tenzij je dus opeens medisch wordt, dan vliegen de getallen je om de oren.

Ons kleintje in mijn buik doet het op dit moment ontzettend goed, ligt top, groeit goed en zit nog veilig in mijn buik. Ja ik kijk op tegen de bevalling maar ik probeer vertrouwen te houden. We gaan het zien. Nog een maandje en dan is het waarschijnlijk zover. Alle scenarios zijn doorgesproken en toch zal het vast weer anders gaan . Als het maar goed gaat.