Borderline

Officieel kreeg ik de diagnose op mijn zestiende persoonlijkheidsstoornis n.a.o. met borderline trekken. Inmiddels heb ik een andere diagnose maar herken ik mezelf nog steeds in stukjes borderline vandaar ook mijn naam.

Ik wou dat borderline net zoals autisme werd gezien. Gewoon een stoornis die erbij hoort en best wel veel mensen in hogere of lichtere maten last van hebben.

Voor mij is borderline vooral de stemmingswisselingen, niet goed om kunnen gaan met emoties zoals teleurstelling. En het dood willen en ook naar mensen b.v. dreigen dat ik een einde aan mijn leven maak. Ook voel ik me vaak introvert. Meer naar binnen gekeerd en de vrienden die ik heb probeer ik te sparen voor mijn borderline buien. Bewust deel ik de meest zwarte dingen alleen met de GGZ omdat ik weet dat ze er voor betaald krijgen en ik wil niet een vriendin lastig vallen met een doodswens die twee dagen later weer weg kan zijn. Mijn ouders weten ook van alles. Uiteraard hebben zij de overdosissen met mij meegemaakt. Automutilatie. En nog steeds doe ik soms destructieve dingen zoals eetbuien. Gelukkig met de jaren nemen de extreme randjes zich af. Je leert meer omgaan met het leven dat het nou eenmaal niet fantastisch is of altijd super kut. Soms is het wel super kut en er kunnen fantastische dingen gebeuren in een mensen leven maar het is niet zo zwart wit. Er zitten veeel grijs tinten tussen dat zwart en wit.
De meest in mijn ogen belachelijke vraag in die ik ooit heb gekregen is. Schaam je je er niet voor? Dit triggert bij mij een heleboel. Moet ik me schamen om mezelf te zijn? Natuurlijk schaam ik mij dat ik mijn ouders dit allemaal heb aangedaan. Zij kennen mij het langst en ik gun hun ook een succesvolle dochter. Maar een stoornis ontstaat niet zomaar. En zoals ik wel eens eerder heb geschreven is er een uithuisplaatsing en vechtscheiding voorgevallen in mijn jeugd. Daarnaast de vervelende ervaringen met mannen. Ik had het laatst met mijn moeder over. Konden we maar over doen. Een gelukkige jeugd, ik die mijn middelbare school had kunnen afmaken i.p.v. verhuizingen naar tehuizen. Een mooie studie. Wie weet had ik dan wel de juiste ontmoet of in iedergeval in mijn werk leven de baan gehad die ik graag had gewenst. Of gewoon een leuk gezin. Daarin in tegen ben ik nog erg afhankelijk van mijn ouders en hulpverleners ze ondersteunen mij constant als ik weer een zware periode heb. Moet ik mij daar dan voor schamen? Ik weet dat je vooruit moet kijken dat probeer ik ook. Maar zoveel gemis zorgt soms voor een essentiële leegte. Zo leeg dat je bijna gaat afvragen waar is dit leven goed voor? Draag ik wel wat bij? Ik plant mezelf niet voort. Ik heb geen hoge succesvolle baan. (Ik werk wel) ik maak geen impact. En dan nog maar niet te spreken over het genieten. Ik ga niet op dure vakanties ik heb geen geld om dure uitgaven te doen. Dit klinkt als een klaagzang. Maar soms realiseer ik mij wel dat met andere keuzes ik misschien een beter leven had gehad. Ik mis al die vakanties ook niet. Soms als ik depressief ben. Ben ik blij dat ik geen koffers hoeft te pakken ergens ongelukkig in een andere omgeving moet zitten. Dat noem ik dan geld weggooien. Ik hoop dat borderline als iets vanzelfsprekend wordt gezien. En dat het ook 'over' kan gaan of minder worden. En nee natuurlijk dwing ik je niet om met mij om te gaan. Maar borderline wordt vaak in mijn ogen als te negatief gezien.
07 jun 2025 - bewerkt op 07 jun 2025 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van BorderlineIris
BorderlineIris, vrouw, 2 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende