Ben ik mijn toekomst aan het vergooien?

Donderdag 10:19. 23/08/2018.

Ik bevind me midden in de herexamen periode. Twee heb ik er al afgelegd, nog twee te gaan. Economie en rechtsgeschiedenis. Ik had aanvankelijk negen dagen tot het eerst volgende examen en dan nog eens drie tot het laatste. De eerste twee dagen heb ik verspeeld aan niets doen, series kijken, wandelen, kasteel bezoeken,... Ik heb geprobeerd te studeren maar het lukte me niet. Ik had geen concentratie, geen motivatie, geen drive,... Ik zat en zit nog steeds geblokkeerd. Gisteren even gehuild omdat ik me zo verward voel en totaal niet weet wat er eigenlijk met me scheelt. Het was best een tijd geleden sinds ik voor het laatst gehuild heb.

Vandaag is het weer grijs, koud en regenachtig (stiekem hou ik van dit weertype). Wederom ben ik het studeren aan het uitstellen. Ik heb al met mijn ouders en met mijn vrienden van de middelbare school gesproken over hoe ik me voel. Eigenlijk heb ik al een keer te vaak lopen klagen over mijn leven aan de universiteit. Ik ben mezelf zelfs beu gehoord en heb besloten mijn vrienden en familie er niet langer mee lastig te vallen. Uiteindelijk hebben zei ook geen antwoorden.

Toch voelde ik de nood om alles eens uit te typen. Wie weet lucht het op. Dus bij deze:
September 2017 is where it all began. Ik kwam toe op de universiteit.... mijn eerste jaar rechten. Al vanaf het prille begin zat ik met een raar gevoel. Ik was erg gefocust op het maken van vrienden en het opbouwen van een nieuw sociaal netwerk in de stad waar ik studeer. Daar ben ik aardig in geslaagd. Ik heb me vanaf het begin zeer sociaal opgesteld en heb vele mensen leren kennen. Mensen waar ik het goed mee kan vinden... maar... waar ik me helaas niet erg op mijn gemak bij voel. Laat ons zeggen dat dat punt 1 is van de lijst met redenen waarom dit jaar niet helemaal een succes geworden is. Ik heb vrienden gemaakt maar voel me helemaal geen "part of the group". Dat kan aan mezelf liggen... of het is gewoon geen match. Ik voelde me mijlenver achterop. Alsof iedereen al drie jaar aan de universiteit studeerde en ik de nieuwkomer was die geen flauw benul had van wat en hoe. Ik heb er me allesinds bij neergelegd dat ik me niet thuis voel tussen de mensen die ik aan de universiteit dit jaar ontmoet heb, en dat is helemaal prima. Punt 2: De richting op zichzelf. Rechten is algemeen maar ergens ook heel specifiek. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het onderschat heb. Ik was naïef te denken dat deze richting niets anders inhield dan enkel vanbuiten te leren en dat ik dat dus op mijn één been ging halen. Ik had verwacht dat ik aan de universiteit meer ademruimte ging hebben. Meer tijd om ook dingen te ontdekken die ik leuk en boeiend vind naast mijn studie. Nieuwe ervaringen opdoen, hobby's beoefenen, sporten, creatief bezig zijn, vrijwilligerswerk doen,... In realiteit heb ik dit hele jaar niet anders gedaan dan van de les naar de bib naar huis. Het enige wat ik daarbuiten deed was naar die sociale evenementen gaan met de vereniging waar ik lid van ben geworden. En op die evenementen was de hoofdactiviteit uiteraard zoveel mogelijk drinken. Die drankcultuur was ook behoorlijk nieuw en onwennig voor mij. Eerste semester was een complete flop. Ik had 5 examens en was maar geslaagd op 2 ervan, de twee makkelijkste dan nog wel. In het tweede semester heb ik me herpakt en slaagde ik op 4 van de 5 vakken. Dat maakt dus een totaal van 4 herexamens van de 10 vakken. Geen topprestatie maar ook niet echt een lost case. Punt 3: De universiteit op zich. Het is een katholieke univ, eentje met een goede reputatie, wordt weleens de beste univ van het land genoemd (Wat de statistieken zijn weet ik niet). Dat het kwaliteitsvol onderwijs is valt absoluut niet te betwijfelen. Maar... ik heb het moeilijk met de mentaliteit. Er zijn nogal wat studenten die zich heel wat voelen omdat ze rechten studeren aan die specifieke univ. De professoren zijn impressionante personen met een duizelingwekkend cv, maar bovenal ook een behoorlijk ego en een misplaatst meerderwaardigheidsgevoel. Niet allemaal, maar toch een aantal. Dat stuit me tegen de borst. ik kan niet om met mensen die zich beter voelen dan anderen, het slaat nergens op.


Dat zijn de drie hoofdpunten. De mensen, de richting en de univ. Ik ben verward. Ik weet niet wat ik wil. Ik weet niet of ik verder wil met rechten. Er is iets wat me blokkeert. Ik kan niet voluit voor deze studie gaan omdat iets me tegenhoudt. Een angst om te falen? Misschien.

Na een van mijn herexamens had ik een vreemd gesprek met een professor. Ik was de laatste die het examen kwam afleggen en bleef dus helemaal alleen met de prof. Hij begon tegen me te praten. Hij vroeg of ik het examen nog goed had aangevuld. (Het was een schriftelijk examen met een mondelinge toelichting en dan nog 30 minuten extra tijd om aan te vullen). Ik zei eerlijk dat ik het niet zag goed komen en dat ik niet meer goed had aangevuld. Toen begon hij me een peptalk te geven. De professor in kwestie is echt een man die het gemaakt heeft in het leven: succesvol advocaat, professor, enorm charismatische man, buitengewoon intelligent, of zo lijkt het toch als je hem hoort vertellen over recht. Ik heb gedurende dit jaar enorm naar hem opgekeken. Hij zei het volgende: "Ik ben ervan overtuigd dat u een academische bachelor, hetzij in de rechten, hetzij in iets anders, aankunt. Laat u zich niet ontmoedigen door wat dit resultaat misschien zal worden, u bent iemand die moet doorzetten en het zal halen." (Iets in die aard, ik was een beetje te starstruck om echt elk detail van wat hij zei te onthouden). Als ik terugdenk aan dat gesprek vraag ik me af of het wel heeft plaatsgehad, of beeld ik het me in... het voelt nogal onwerkelijk? Die man kent me niet eens. Maanden aan een stuk heb ik op mezelf ingepraat en mezelf verteld dat ik hier niet op mijn plek zit, dat ik hier niet voor gemaakt ben en dat ik het niet in me heb om dit te halen... het was zo raar om dan uit de mond van iemand waar ik een diep respect voor heb te horen dat hij ervan overtuigd is dat ik het wel kan... en dat terwijl hij me letterlijk twee keer gezien heeft, op het examen in januari en in augustus... en misschien dat hij die keer dat ik eens een vraag kwam stellen na de les ook onthouden heeft wat me sterk lijkt. Verwarrend... enorm verwarrend. Ik weet het echt niet.


Ben ik mijn toekomst aan het vergooien?