Analyse vorig verhaal

Ik heb 2 coping mechanismes bij emotioneel moeilijke gedachten of situaties: humor, of disassociatie door middel van analyse, alsof ik een onderzoeker ben van mijn eigen leven.

En taal en woordkeuze leer je als eerste van je ouders.

Mijn moeder is sterk geneigd tot narcistische gedachtepatronen en coping. Aan de ene kant is zij sterk idealistisch, aan de andere kant komt zij sterk tekort aan de eisen die haar ouders en zij zelf aan zichzelf stelt, en wanneer zij daarmee geconfronteerd wordt, vindt ze het moeilijk om daarmee om te gaan.

Ik heb dat laatste ook, maar ik heb het voordeel dat ik op mijn eigen manier heel erg geduldig ben. Dus in plaats van te exploderen wanneer ik in de knoop raak met mijn analyses, blijf ik doorploeteren. En kom ik tot andere conclusies. Die beter voor mij en mijn omgeving zijn, dan alleen "ik ben beter, ik weet alles beter, anderen moeten naar mij luisteren, ik stel hoge eisen aan mezelf en verdomme dat zouden anderen ook moeten doen"

Objectief gezien kloppen - anders dan bij veel narcisten - die dingen wel. Zij ís ook een mega-intelligente vrouw, ze is kundig zowel op IQ, als EQ, als handvaardigheden, en voordat zij allerlei blessures kreeg (door hard werken!!) en een meerdere slecht geplaatste rugprikken voor de bevalling, was zei ook een van de sterkste vrouwen die ik ooit heb gezien die niet gericht trainen om fysiek sterk te zijn. (Ze heeft zelden de binnenkant van een sportschool gezien en toch! If you enjoy seeing women being powerful, for whatever reason, you should have seen her majesty when she was younger. My GOD!)

Er is niks mis mee met erkennen dat je bepaalde dingen ziet van een bird's eye view, zolang je er maar geen goddelijke - en daarmee fragiele - status aan geeft.

Er zijn maar weinig vrouwen zoals haar. Alleen - moet je het haar altijd zeggen, zoals bij Gaston in Belle en het Beest. Ik was op den duur echt dat ventje geworden die om Gaston heen springt en alles verheerlijkt zodat hij niet labiel wordt. Maar dan in vrouwelijke vorm.

En waarom is dat nodig?

Net als bij mijn moeder klopte het dat Gaston ook megaveel kon, zeker in dat dorpje waarin hij woonde, en veel mensen rekenden op hem, en veel mensen zijn kortzichtig dat zij niet meer vertrouwen op iemand wanneer hij ook maar enige vorm van zwakte vertoont. En dan gaan ze de eerstvolgende ego-maniac achterna, ja ego maniac, want niemand is perfect en toch hebben ze iemand nodig die zich perfect (en daarmee veiligheid en geborgenheid biedt in een onzekere wereld).

Dat is ook de enige manier die haar is aangeleerd om met haar tekortkomingen om te gaan. Zelfverheerlijking. Ook als je niet de beste hoeft te zijn. Je hoeft het niet te bekennen aan de buitenwereld, maar het is van groot belang dat je jezelf mens laat zijn in the private of your own thoughts.

Je hoeft je eigen lat niet laag te zetten als je dat niet wil, sommige mensen (moi inclusief) genieten en halen er energie van om alsmaar beter te worden.

Maar we blijven mensen. Maar dat past niet in een Godscomplex die je ondersteunt in je heftig leven, in het omgaan met alle bullsh*t die je meemaakt en hebt meegemaakt, en elke dag op het nieuws ziet.

Dat is geen excuus voor d'r!! Het is gewoon de plek die ik de heftige dingen die ik zelf meegemaakt heb, heb gegeven. En volgens mij klopt het ergens wel. De waarheid ligt altijd in het midden, dat wel, en ik heb alleen mijn eigen perspectief om mee te werken, omdat ik de hare niet vertrouw. Ze heeft mij veel te vaak ge-gaslight daarvoor, ook al is ze vaak oprecht geweest, zeker wanneer ze dacht dat een kind van 5-7-8-12-14 jaar haar niet echt kan begrijpen. Maar ik begreep onthield en schreef op wat ze zei...

Op het moment dat ze ervoor koos om moeder te worden, had ze daaraan moeten werken. Geduld. Balans kunnen vinden, ook onder hoge stress.

Ze kan zich prima zelf redden en afzonderen, wat wel een groot goed is voor mensen die moeilijk aansluiting vinden in hun omgeving - niet omdat ze niet sociaal zijn! Maar omdat hun belevingswereld en gevoelswereld veel groter is. Veel heftiger. Stelliger.

Maar als je kinderen hebt, zitten ze aan je vast tot ze groot genoeg zijn om zelf op pad te gaan.

Wat zij nog meer fout deed, is dat zij het moeilijk vindt om met anderen rekening te houden, maar ze heeft ook verlatingsangst, waar ze niet aan werkt - ze zorgt er gewoonweg voor dat ze de mensen om zich heen afhankelijk van haar maakt. Logisch ergens, effectief, tot een bepaald niveau...

Ik heb daar een groot afkeer van gekregen, omdat ik zelf mijn moeders dochter ben in die zin. Ik wil ALLES zelf kunnen en ik wil IEDEREENS redster zijn, als ze dat zelf niet kunnen. Super toxic als je het niet nuanceert en jezelf reguleert, eigenlijk. Maar het clashte sowieso keihard met haar karakter, en tegelijkertijd werden wij co-dependent van elkaar, omdat zij geen ander kindje had die wel graag gebruik maakte van d'r (zoals mijn zusje, het liefje, die redt zich wel prima met mama. En later in de wereld, met mijn coaching zodat ze niet altijd naar mama kijkt voor bevestiging. Vuur en vlam is die meid!!! En niet zo rigide als ik.)

Ik wil dus niemand afhankelijk van mij maken. En ik doe er alles aan om dat te voorkomen. Maar wanneer je verliefd wordt op elkaar, raak je nou eenmaal aan elkaar... gehecht, en dat is ook mooi. Dat is goed. ALS je weet hoe je ermee om moet gaan, en oh oh oh wat vond ik dat moeilijk.

Uiteindelijk wel goed dat ik voorzichtig was en niet pushte zoals ik dacht dat vrouwen moeten pushen om de "volgende stap in de relatie"-- ik was er helemaal niet klaar voor. Dat zie ik nu. Ik ga heel anders om met de conflicten die we hebben - en die haast iedere koppel wel meemaakt - dan dat ik had gedaan als we eerder waren gaan samenwonen. Voor mijn therapie. Voor wat er allemaal gebeurd was en de ervaringen die ik had opgedaan.

Veel meer... Op mezelf staand, en wanneer ik mezelf push om nader tot hem te komen, raak ik niet zo van slag van de afwijzing als hij niet meteen snapt waar ik op doel, omdat hij zelf ook met zijn dingen zit.

Het heeft 10 jaar geduurd maar oh wat zijn de vruchten van het geduld zo zoet. Ook al was ik zo vaak bang dat ik hem zou kwijtraken of was kwijtgeraakt om dat ik te voorzichtig was. Het was beter dan dat ik het had gedaan zonder de juiste skills te hebben. Time is precious, after all, en hij wil graag vader worden, dus onze basis moet solid zijn, voor we een warm nestje voor kunnen bereiden, voor de kids die ons gegund zijn, als zij ons gegund zijn.



En de taal die ik tegenwoordig hanteer is zoveel beter dan vroeger. Mijn vocabulair was zoo.... Zo zo zo verkeerd en ik betrap mezelf er nog steeds op.

Ja ik heb ook meegemaakt dat ik tone police en gaslighting over me heen kreeg terwijl mijn verwoording prima was.

Maar ik heb de afgelopen 15 jaar zoveel geleerd over de taal die ik gebruikte omdat ik het van mijn moeder had geleerd, en opa, en oma, en omgeving die ik aantrok, volwassenen die het allemaal bewust dan wel onbewust gebruikten met doelen die helemaal niet bij mij passen.

Mijn vrienden en vriendinnen voelden wel dat mijn hart op de goede plek zat, maar ik snapte elk jaar dat ik meer over taalgebruik leerde, beter waarom zij soms aan mijn intenties twijfelden, en ik geef ze groot gelijk.

Beter mensen die mij afwijzen en ook veilig blijven van verkeerde mensen, dan mensen die mij accepteren met al mijn scherpe randjes en dat ik ze onbewust hun zelfvertrouwen en grenzen schaad.

Nu ik beter bij mezelf kan blijven, en meer bewust ben over hoe ik mij kan gedragen en spreken om echte, mooie connecties te maken, gaan die vriendschappen ook veel vloeiender, veel fijner. En ook voor mijn ziel, veiliger.

Ik word er een beter persoon van, en daar worden de mensen om mij heen ook beter van. Een ware positieve opwaartse spiraal

DIT of niks!



(Klonk mooi in mijn hoofd maar als ik niks anders dan dit had gehad, had ik ook niet kunnen groeien uiteraard. Maar het klinkt cool en stellig en beslisvaardig, dus ik laat het erin Mijn dagboek, mijn regels! )