36275shr65 Hanna Sturms verslag is ook van een ...

ONSCHATBARE WAARDE,
aangezien slechts 2 gevangenen getuigenis hebben afgelegd van Ravensbrücks eerste houten cellenbarak,
die eind 1939 afgebroken werd; alle bewijs dat hij ooit heeft bestaan werd daarbij vernietigd. [Van Vledder
staat er nu waarschijnlijk ook nog maar één enkele barak: onze vroegere 'huiskamer', links na de toegangs-
poort?!] In Hanna's cel was het aardedonker, op de straaltjes licht na die door kieren héén schenen. Het was
'n soort 'kleine doos', herinnerde zij zich, 2 bij 2 meter. Omdat ze was veroordeeld tot 'verzwaard arrest' had
Hanna geen bed, geen matras en alleen maar de vloer om op te gaan zitten. Ze kreeg slechts één keer per
week een èchte maaltijd, op donderdag. Op alle andere dagen kreeg ze niet meer dan 100 gram brood en
zogenaamde 'koffie'!? Toen Hanna nèt opgesloten zat, sloot ze haar ogen om te proberen aan het duister te
wennen. Als ze naar de wc moest, kon ze tastend langs de muur op zoek gaan naar de emmer! Maar hoewel
ze niets kon zien, kon Hanna wel alles horen. Al na korte tijd hoorde ze gegil en geschreeuw op het plein er-
buiten. Toen ze door een spleet in de wand keek, zag ze dat het gegil afkomstig was van 'n zigeunervrouw,
die dol van angst de Strafbarak aan de overkant werd ìngesleept. Daarop hoorde ze de geluiden van slaag &
Zimmer die schreeuwde: 'WACHT MAAR TOT IK JE IN 'N DWANGBUIS HEB, DAN HOU JE JE KOP WEL, TEEF!'
HANNA HERKENDE 'N ANDERE VERTROUWDE STEM: die van Margot Kaiser, 'n Duitse gevangene die als Zim-
mers hulpje werkte & in 't hele kamp erg gehaat was! Kaiser ging de dwangbuis halen. Het gegil was plots
opgehouden & Hanna hoorde alleen nogmaar zacht gejammer & toen niets meer. Zimmer leek de zigeunerin
verder vergeten te zijn, tot verscheidene uren later, toe er opnieuw geschreeuwd werd & duidelijke werd dat
ze dood was aangetroffen in 'n andere cel! Hanna hoorde Zimmer zeggen: 'ZE LIGT HIER ALS 'N DODE
HOND!' Zimmer schreeuwde 'n bevel naar Kaiser & naar anderen om haar te komen helpen. Hanna hoorde
verder niets, maar andere gevangenen zagen hoe 't lijk v/d zigeunerin aan haar haren v/h strafbarakterrein
weggesleept werd & overdekt met bloed & dennennaalden de wasruimte ingetrokken werd. De gevangenen
hoorden later dat de zigeunervrouw zo wild geworden was omdat haar baby van 6 weken oud uit haar armen
gerukt was. De vrouw gaf borstvoeding & haar borsten waren gezwollen & hard geworden, wat haar lijden
nog verhevigde. Niemand kende de naam v/d zigeunerin & er is geen officieel document van haar overlijden,
wellicht was zij de eerste gevangene die in Ravensbrück vermoord was, hoewel volgens de kampdossiers de
eerste gevangene die i/h Kamp stierf 'n andere zigeunerin was die uit Burgenland overgebracht was, de 49
-jarige Amalie Pfeiffer. Amalies overlijden werd nauwgezet geregistreerd & zelfs officieel door 'n arts vastgesteld;
't document is bewaard gebleven. 't Vermeldt dat op 24 augustus 1939 Amalie Pfeiffer, geboren Karoly op 5 juli
1890 (zigeunerin), inwoonster van Neustift an der Lafnitz (Oostenrijk), om 4 oor 's middags gestorven is in 't
concentratiekamp Ravensbrück voor vrouwen. Doodsoorzaak: 'zelfmoord door steekwonden in de linker hals-
slagader. Na de dood v/d zigeunerin werd 't rustiger i/d cellenbarak. Hanna vond manieren om verbeteringen
aan te brengen in haar cel. Zimmer had haar niet zorgvuldig gevisiteerd & zoals altijd had zij iets nuttigs
onder haar kleren verborgen, ditmaal 'n schaartje. De wanden waren zó dùn dat 't haar lukte om ruimte
tussen de planken te maken; algauw merkte zij dat ze met de vrouwen i/d cellen ernaast
kon fluisteren. 'n Buurvrouw heette Lene & vertelde aan Hanna
dat ze 'n Jehova's getuige was. Zimmer hoorde hun
stemmen & schreeuwde:
'KOP DICHT,
APINNEN!'