30

Lang niet geschreven.

Donderdag ben ik 30 geworden. Ik weet niet eens wat ik moet zeggen maar ik vind het zo moeilijk. Ik rouw om het leven wat ik zo graag had gewild. En ook werk ik al vijf jaar zo hard toe naar dat leven, het lijkt nog steeds zo onbereikbaar. Gewoon burgerlijk. Huisje boompje beestje. Partner. Kinderen. Huishouden. Een baan.



Ik heb soms het idee dat ik na die 8+ jaar opname verder moest waar ik het had achtergelaten vlak na mijn 17de verjaardag. Met een vwo diploma halen en een studie starten. Maar dan dus met 26 in plaats van met 17. Met de giga rugzak die ik heb, met een lichaam vol littekens. Met de dwang. Ik heb mensen om me heen die met me kunnen lezen en schrijven en nu dus ook eindelijk therapie. De rugoperatie is 16 december en ik zie er enorm tegenop. Het wordt een zwaar jaar, 2026. Maar ik kan me niet echt meer herinneren dat ik geen zwaar jaar had.


Soms vraag ik me af of er iemand is die hier ooit mee kan dealen, als partner. We weten dat ik hiermee ben geboren en dat het gaat om ermee leren omgaan in plaats van behandeling. Of ik niet gewoon moet gaan accepteren dat dit er dus niet in zit voor mij. De kans is toch heel groot dat ik mezelf ergens per ongeluk van kant ga maken. Ik heb wel gedatet de afgelopen twee jaar, maar men rent weg als het te serieus wordt. Het gaat niet goed en de ander gaat zich zoveel zorgen maken dat het te intens wordt voor diegene. Het is een patroon en ik wil anderen niet zo kwetsen.

Ik wil dit ook niet. Ik wil gewoon gewoon.

Sorry voor dit deprimerende bericht. Ik heb koekjes gebakken en die uitgedeeld bij het atelier, de moestuin en de sportschool. Ze werden goed ontvangen. Ik ben de 33 kilo kwijt die nodig was voor de operatie. Ik heb een superfijn huis, leuke tuin en woon in een buurt waar ik van ben gaan houden.