2025.06.18 love the thrills

met datum van gisteren omdat ik dit gisteren dacht en voelde: oh my GOD wat heb ik de spelletjes gemist die zich op de onderhandelingstafel afspelen

Misschien is het mijn family history, het zijn vaak ook bepaalde types die brandweer, het leger, business en sales gaan doen of de zorg ingaan op de ICU (een vriend van mij is daar verpleegkundige en al vindt hij mijn baan minder uitdagend omdat er geen levens op het spel staan, veel van de klanten en collega's gedragen zich wel alsof dat zo is 🤣

goede ontwikkelingen dus.

Kort na mijn burn-out (einde van 2023) was ik maar een klein boos zenuwachtig hoopje van wat ik was in het begin van 2022.

Maar I see you, God. Zonder dat verloop van omstandigheden had ik U nooit gevonden en dat is mij alles waard 🙏❤️

Met uw kracht kom ik nooit meer ergens terecht waar ik uw wil niet kan uitvoeren 🙏❤️

🥰

Maar op close vlak dus moet alles open en direct en doe ik mijn best om mij een rondte in te mediteren, te bidden en te sporten om genoeg rust en kalmte te hebben om het onderscheid te kunnen maken tussen situaties die mij bewust triggeren, te vaak onbewust triggeren (en dan mij de vraag stellen: ben ik verplicht om mij aan deze situaties bloot te stellen?) of gewoon energie geven.

Dus het voelt een beetje vreemd dat die vliegensvlugge spelletjes zo spannend zijn.

Soms denk ik; waarom ben ik niet gewoon naar een klooster vertrokken zoals ik als tiener wilde. Wanneer de wereld te veel werd. Non ofzo. Of naar het leger. Leren omgaan met mijn energie in een omgeving die bedoeld is voor wedijver onder gestructureerde omstandigheden, met een hoger doel

Maar nee. Ik ging toch de corporate wereld in. Sold my soul. Zo voelt het soms.

Aan de andere kant - corporate gaat over materie. Vermogen. en er zijn regeltjes aan verbonden. je kunt afstand doen.

Dat is anders dan je persoonlijke omsrandigheden waar je echt je verbinding zoekt.

Het is geen spelletje. Het is real life.

En Abraham was ook een ontwikkelde zakenman, toch? Dat lees ik.

Mijn buitenlandse pastoor had het daar een keer over. of je een zaak kunt runnen als christen. En hoe dan. En wat voor invloed je geloof moet hebben op je professionele leven.

Het zal wel weer een balanceeroefening zijn - maar dat had ik al voordat ik Jezus had gevonden.

Het gevoel dat ik goed moet doen - juist ook wanneer geld zo een grote corrupterende invloed kan hebben.

The soul isn't mine to sell. Nouja, dat wordt gezegd over de geest, niet de heilige geest maar de geest in je maar dat zijn metafysische blabla's die christenen kunnen verdelen.

Ik kaartte dat aan tijdens de Quakermeeting die ik vorig jaar bezocht maar dat was het sentiment. Quakers focussen zich liever op de missie van god dan op de details van het mythische dat wij als mensen eigenlijk vaak naar nieuwsgierig zijn maar daardoor te dichtbij de zon gaan vliegen

Het is fijn om hier alle gedachten te strooien maar God zal mij vanzelf uitleggen wat ik moet weten, als ik dat moet weten, als het bij mijn rol in zijn plan past, en ook pas wanneer ik er Klaar voor ben

Veel heeft Hij mij ook al doen inzien op zijn manier, en ik reken daar ook al zijn helpers onder, maar veel dingen weet ik ook niet.Hoef ik misschien ook nooit te weten.

Daarom is het wereldse zo aanlokkelijk - daar MAG dat gewoon. dat is de kern van de Wetenschap. Veel gelovigen voelen druk om altijd maar alles te Weten, alsof zij enkel daarmee laten zien dat zij ECHT overtuigd zijn en christen zijn.

Ik ook hoor.

Ik besteed er ook zo min mogelijk tijd aan bij mensen die mij niet begrijpen of willen begrijpen. Of elke zwakte gebruiken om mij of wat ik deel onderuit te halen. (zo ver KOMT het in real life meestal niet eens tegenwoordig, want eigenlijk zijn dat soort mensen van een mijl af te herkennen.

Ook vroeger.

Alleen zag ik het als kind als mijn taak om het boksballetje te zijn omdat ik verkeerd begreep wat Jezus bedoelde met - keer de andere wang toe.

Zijn boodschap tot liefde had daar niks mee te maken. Dat wang toekeren was om aan nare mensen te laten zien wat ze doen, om hen geen tegengas te geven omdat zij dat al hun hele leven gewend zijn.

Jezelf keer op keer figuurlijk (verbaal of emotioneel) laten slaan is geen naastenliefde, maar maladaptive attachment. OF masochisme. (Soms heb ik het gevoel dat mensen mij uitlokken om dat zij die pijn fijn vinden, om hun eigen innerlijke pijn te stillen - dat heb ik met zelfkastijding, tot bloedens of misselijkheid aan toe sporten, of mij knijpen, of mij blootstellen aan pestkoppen als boksbal, maar sinds ik God heb gevonden voel ik die noodzaak niet meer.

Ik heb heel even gekeken naar de katholieke zelfpijnigingspraktijk en hoe dat metafysisch zit; pijn lijden om de pijn op je te nemen van de Wereld. Of jezelf te transformeren. maar ik ben bang dat als ik dat doe, ik minder zal leunen op God. Ieder zijn pad. Ik denk dat hongerpijnen voor iemand als ik - die liever geld uitgeeft aan goede ingredienten of uit eten dan aan uitgaan - tenzij zij een groepje heeft die echt 4 uur achter elkaar kan dansen zonder zich dronken te zuipen, dan is het wel leuk - een groter offer zijn dan zweepslagen of blootvoets door de straat lopen in een kleedje. Ofzo.)

Andere dingen begrijp ik nog niet. Maar misschien komt dat nog.

Tot die tijd kan ik alleen maar mijn best doen en werken aan mijn christelijke volwassenheid 🙏

Overigens zijn er mensen die jou verbaal of emotioneel pijn doen omdat zij bepaalde gewoontes hebben waar zij zich niet van bewust zijn of niet vinden dat zij daarvanaf moeten en dat is oké.

Zij zijn geen slechte mensen daardoor. Wel hoef je je niet daaraan te blijven blootstellen als het te veel pijn doet

De bijbel zegt dat we soms juist van de meest moeilijke mensen moeten leren houden

Maar houden van kan ook zonder dat je jezelf volledig laat leegzuigen qua energie Het lijkt mij niet de bedoeling om geen energie over te houden voor degenen die jou juist energie geven.

De waarheid ligt meestal in het midden (van de menselijke interpretaties)