Verdwijn eens uit mijn hoofd
Het zit mij dwars, want ik snap het niet.
Vorige week gedroomd, heel naar gedroomd en het bleef een paar dagen bij mij. Flashback, nachtmerrie, situatie die ik niet terug wilde zien. Zelfs een situatie die ik met EMDR gedaan hebt, omdat hij mij continu in de weg bleef zitten jaren geleden. En ineens, ineens was hij daar weer. Ik vrees (denk) dat het voortkomt doordat ik in mijn hoofd bezig was met hoe ik een boek schrijven dan aan zou moeten pakken. Ergens heb ik het idee al weer naast mij neergelegd, omdat ik merkte dat het continu omhoog bleef komen. Nare gevoelens. Ik wilde niet naar hem toe, niet naar zijn lieve vrouw en zijn top kindje. Ik wilde niet en we gingen niet. Maar ik sprak niet uit wat er nog meer meespeelde. Opgesloten in mijn hoofd, als ik de keuze maak, is het oke.
'Moeten we ze dan zeggen dat we wel samen weg gaan?'
Ik: 'nee, dat hoeven we niet. Het is mijn leven en dus mijn keuze'.
Ik kreeg een high five en een knuffel. 'ik ben trots op je' zei mijn vriend. Hij weet niet wat er in mijn hoofd rond ging, maar hij weet wel dat ik verander. Dat er echt dingen anders zijn. Hij stelde de vraag niet voor niets of we dat niet moesten zeggen dan tegen de anderen van mijn gezin omdat ik dat altijd voel als verplichting. De verantwoording moeten geven. Dat hoeft helemaal niet. En ook ik 'schrok' wel met een glimlach van mijn eigen keuze en dat ik het uitsprak. Het was er eerder uit dan dat ik het besefte.
Misschien speelt het nu meer omdat er nog een kleintje bij hun op komst is en ik al een paar keer geschrokken ben door de gedachte aan dat het misschien wel een meisje is en dat ik daar niet mee bezig wil zijn. Ik wil niet bang zijn, geteisterd worden door nare gedachten, hier mee bezig zijn terwijl de aandacht op positieve dingen en herstel ligt.
Ik zou willen dat het uit mijn hoofd verdwijnt. Ik denk dat ik het voldoende beschreven heb. Ik den dat ik er voldoende over gesproken heb. Misschien helpt praten niet (meer). Misschien moet ik wel luisteren naar het advies van een vriendinnetje om een andere richting in hulp te kiezen. Misschien ben ik er nog niet uit. Wel is het een vooruitgang dat mijn vriend met een voorstel kwam als therapie omdat een collega dat tegen hem heeft gezegd en ik daardoor de andere optie ook durfde te bespreken. het is echt nog wennen dat ik kan delen. Ik deel niet alles, ik schrijf ook te weinig, maar ik merk dat ik aan het veranderen ben. Ook op het deel-vlak.
Ik kom er wel, maar mag dit alsjeblieft uit mijn hoofd?
Vorige week gedroomd, heel naar gedroomd en het bleef een paar dagen bij mij. Flashback, nachtmerrie, situatie die ik niet terug wilde zien. Zelfs een situatie die ik met EMDR gedaan hebt, omdat hij mij continu in de weg bleef zitten jaren geleden. En ineens, ineens was hij daar weer. Ik vrees (denk) dat het voortkomt doordat ik in mijn hoofd bezig was met hoe ik een boek schrijven dan aan zou moeten pakken. Ergens heb ik het idee al weer naast mij neergelegd, omdat ik merkte dat het continu omhoog bleef komen. Nare gevoelens. Ik wilde niet naar hem toe, niet naar zijn lieve vrouw en zijn top kindje. Ik wilde niet en we gingen niet. Maar ik sprak niet uit wat er nog meer meespeelde. Opgesloten in mijn hoofd, als ik de keuze maak, is het oke.
'Moeten we ze dan zeggen dat we wel samen weg gaan?'
Ik: 'nee, dat hoeven we niet. Het is mijn leven en dus mijn keuze'.
Ik kreeg een high five en een knuffel. 'ik ben trots op je' zei mijn vriend. Hij weet niet wat er in mijn hoofd rond ging, maar hij weet wel dat ik verander. Dat er echt dingen anders zijn. Hij stelde de vraag niet voor niets of we dat niet moesten zeggen dan tegen de anderen van mijn gezin omdat ik dat altijd voel als verplichting. De verantwoording moeten geven. Dat hoeft helemaal niet. En ook ik 'schrok' wel met een glimlach van mijn eigen keuze en dat ik het uitsprak. Het was er eerder uit dan dat ik het besefte.
Misschien speelt het nu meer omdat er nog een kleintje bij hun op komst is en ik al een paar keer geschrokken ben door de gedachte aan dat het misschien wel een meisje is en dat ik daar niet mee bezig wil zijn. Ik wil niet bang zijn, geteisterd worden door nare gedachten, hier mee bezig zijn terwijl de aandacht op positieve dingen en herstel ligt.
Ik zou willen dat het uit mijn hoofd verdwijnt. Ik denk dat ik het voldoende beschreven heb. Ik den dat ik er voldoende over gesproken heb. Misschien helpt praten niet (meer). Misschien moet ik wel luisteren naar het advies van een vriendinnetje om een andere richting in hulp te kiezen. Misschien ben ik er nog niet uit. Wel is het een vooruitgang dat mijn vriend met een voorstel kwam als therapie omdat een collega dat tegen hem heeft gezegd en ik daardoor de andere optie ook durfde te bespreken. het is echt nog wennen dat ik kan delen. Ik deel niet alles, ik schrijf ook te weinig, maar ik merk dat ik aan het veranderen ben. Ook op het deel-vlak.
Ik kom er wel, maar mag dit alsjeblieft uit mijn hoofd?
13 sep 2019
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
vrijdag 13 september 2019 16:20
Ik snap dat dit nu in je hoofd zit. Dit door de twee redenen die je zelf al aandraagt.
Goed dat je voor jezelf koos. En je vriend is terecht trots op jou. You go girl!
Ik vraag me weleens of hij zich nooit zorgen maakt. Zou hij niet twijfelen aan zichzelf, bang zijn voor jouw gedachten, en voor wat jij zou kunnen zeggen? -
Caty
zaterdag 14 september 2019 21:10
Wauw. Ik zou ook trots op je zijn. Ik ben dat zelfs, ook zo als buitenstaander, als dat mag & voor wat mijn bewondering ook telt. (Het andere mag er ook zeker zijn, het is menselijk, ik weet niet wat ik verder moet zeggen & ja, zoals je ziet, ben ik slecht hierin. Dank voor het delen.)
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )