De blaadjes zijn verdwenen
Daar waar ik even geleden zag dat er nog maar twee groene blaadjes aan de boom hingen, zijn ook zij nog niet zo lang geleden verdwenen. De takken zijn kaal, bruin en een deel ervan afgebroken of beschadigd.
Ik zit nog altijd op de bank. Veel meer dan ik de afgelopen jaren heb gedaan. Ik zit, hang en lig roerloos en met een vervelend gevoel mijn tijd te verdoen.
De ene dag weet ik rustig door te sukkelen en tevreden te zijn met wat ik doe en op andere momenten heb ik moeite met alles en is mijn hoofd mijn grootste vijand.
Het is donker, negatief, niets willend en zoekend naar licht. Naar contact. Naar positiviteit. Maar ook wanneer het wordt aangereikt kan zelfs dat als teveel voelen. Ik ben moeilijk en vind mezelf enorm vervelend en dat helpt niet.
Dat ik vannacht weer verschrikkelijk droomde helpt ook niet mee. Bij het wakker worden was ik zo verkrampt van de nachtmerrie. Ook schrok ik van mijn lieverd die gewoon lief naast mij lag maar door het negatieve in de nacht was de nabijheid heftig. Beelden en emoties die alle kanten op gingen. Het was pittig en dat was wel weer even geleden. Moe. Ontzettend moe en geraakt. Dit hoefde van mij niet om de hoek te komen. Mogelijk een gevolg van het denken en vertellen wat ik denk over hem. Blijkbaar speelt en suddert er nog genoeg door. Etterbak. Hufter. Ik ben er wel klaar mee.
En toen moest ik denken aan mijn blaadjes aan de bomen. Ik heb het hardop uitgesproken op de ochtend dat ze verdwenen waren. Alsof ik mijn hoop er aan had gehangen, alsof ik hoopte dat ze de winter door kwamen. Waarom? Ik heb geen idee. Het waren mijn stoere blaadjes. En nu zijn ze verdwenen. In de storm of hebben ze juist voor hun eigen pad gekozen? Ik weet het niet en ik zal het nooit weten.
Ik zit nog altijd op de bank. Veel meer dan ik de afgelopen jaren heb gedaan. Ik zit, hang en lig roerloos en met een vervelend gevoel mijn tijd te verdoen.
De ene dag weet ik rustig door te sukkelen en tevreden te zijn met wat ik doe en op andere momenten heb ik moeite met alles en is mijn hoofd mijn grootste vijand.
Het is donker, negatief, niets willend en zoekend naar licht. Naar contact. Naar positiviteit. Maar ook wanneer het wordt aangereikt kan zelfs dat als teveel voelen. Ik ben moeilijk en vind mezelf enorm vervelend en dat helpt niet.
Dat ik vannacht weer verschrikkelijk droomde helpt ook niet mee. Bij het wakker worden was ik zo verkrampt van de nachtmerrie. Ook schrok ik van mijn lieverd die gewoon lief naast mij lag maar door het negatieve in de nacht was de nabijheid heftig. Beelden en emoties die alle kanten op gingen. Het was pittig en dat was wel weer even geleden. Moe. Ontzettend moe en geraakt. Dit hoefde van mij niet om de hoek te komen. Mogelijk een gevolg van het denken en vertellen wat ik denk over hem. Blijkbaar speelt en suddert er nog genoeg door. Etterbak. Hufter. Ik ben er wel klaar mee.
En toen moest ik denken aan mijn blaadjes aan de bomen. Ik heb het hardop uitgesproken op de ochtend dat ze verdwenen waren. Alsof ik mijn hoop er aan had gehangen, alsof ik hoopte dat ze de winter door kwamen. Waarom? Ik heb geen idee. Het waren mijn stoere blaadjes. En nu zijn ze verdwenen. In de storm of hebben ze juist voor hun eigen pad gekozen? Ik weet het niet en ik zal het nooit weten.
17 dec 2019
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 dec 2019 De blaadjes zijn verdwenen
- O 21 nov 2019 Drie blaadjes aan de boom ( 5 )
- O 17 sep 2019 Lievelings ( 2 )
- O 13 sep 2019 Verdwijn eens uit mijn hoofd ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Moet jij niet een keer een boek schrijven?' ( 2 )
- O 29 aug 2019 'Hij wel' ( 2 )
- O 28 dec 2018 De middag die ik probeerde uit te stellen ( 3 )
- O 28 dec 2018 Spanning en emoties met enorme vermoeidheid
- O 23 dec 2018 Hét moment waar ik zoveel jaren tegen op zag ( 2 )
- O 26 okt 2018 De stap zetten is te... moeilijk? ( 1 )
- O 02 okt 2018 Liedjes van toen ik ze nodig had ( 2 )
- O 30 aug 2018 Update van de ups en downs ( 1 )
- O 22 jan 2018 Ironisch ( 1 )
- O 25 okt 2017 #Metoo ( 3 )
- O 10 sep 2017 Besef... ( 1 )