Wovember

Er staan nieuwe liedjes in mijn afspeellijst die me normaal gesproken zouden laten schrijven. Ervaring leert dat als ze vaak genoeg voorbij komen, die emotie er wel afgaat. Daarom luister ik sommige muzieknummers überhaupt nooit, voor het geval ik ze ooit nodig heb.

Ik schrijf echter niet, de laatste tijd. Ik maak het mezelf druk, soms maken anderen het me druk, en het leven kabbelt voort. Terwijl ik dit probeer te schrijven, luister ik naar de muziek van de eerste regel. Kennelijk heeft het de kracht al verloren, is het al "normaal" geworden. Of kan ik niet meer bij dat gedeelte van mijn brein dat analyses veranderd in creaties.

Tijdens Movember heb ik presentaties gegeven bij andere teams over teelbalkanker, prostaatkanker en mentale welzijn. Zelf ben ik niet goed in emoties delen, dus is mijn go-to Wiebe, en vertel ik over hem. Wiebe "wore his heart on his sleeve" (Ik kan geen goede Nederlandse vertaling vinden.) dus was hij het perfecte voorbeeld over open en eerlijk over emoties praten als man zijnde.

Ik heb altijd een brok in mijn keel als ik over hem vertel. Helemaal als het over zijn sterven gaat, inclusief het traject ervoor en erna. Ik vertel het alsof ik hem heb gezegd "Je kan altijd nog, je weet wel, dood gaan." Waarop hij reageert, "Ja, ik denk dat ik dat maar doe."

Ik weet inmiddels niet meer of dit werkelijk is wat er woord voor woord gezegd is, maar het was iets in die trant, en het maakt een mooi verhaal. Hij zal het me vast niet kwalijk nemen als het iets anders was. Eigenlijk neem ik het mijzelf niet eens kwalijk als het iets anders was.
Anyway, waar ik eerder -onder andere- boos was dat hij me verlaten heeft, was ik nu vooral verdrietig tijdens het voorbereiden, omdat ik mijn vriend mis. Het was wat? Vijf jaar geleden? Zeven? Was hij vierendertig zoals ik nu ben, of ouder?
Het wordt allemaal enkel vager, maar de emotie blijft.

Ik weet de crematie nog. Het flesje bier in mijn colbertje, de speech waarin ik hem belachelijk maakte, wensen dat hij een varken zou worden in een volgend leven, zodat hij een half uur lang klaar kon komen. De opmerking van de voorganger dat een leven als konijn ook seksueel gezien niet slecht zou zijn, de oude mensen die het verfrissend vonden hoe ik niet rouwde in mijn speech, maar zijn leven vierde.

Hij had een glimlach op zijn gezicht toen hij in zijn kist lag. Een glimlach, en lelijke schoenen. Heb ik geholpen met de kist dicht te schroeven, herinner ik me dat goed? Of is ook dit slechts een valse herinnering?

Netto maakt het niet uit. Ik kan het verhaal vertellen zoals ik wil, gezien er niemand is om het te controleren. En natuurlijk had ook Wiebe flaws, al hebben we het daar niet zo snel over. Hij vergat soms dat anderen moesten investeren in een toekomst, omdat hij zelf geen toekomst had. Het moet zo eenzaam geweest zijn om de wereld verder te zien gaan, en zelf te blijven hangen op dat verkankerde punt. Het was een kwestie van tijd voor iets hem er onder zou krijgen. Alleen hadden we elkaar zo vaak de leugen verteld dat hij vierenzestig jaar zou worden, dat we het beiden misschien waren gaan geloven.

Soms ben ik blij dat hij gegaan is toen hij ging. Heel het corona gezeik is hem bespaard gebleven. Als er iemand een risicogroep was, was hij het wel. En een sociaal beestje als Wiebe had moeite gehad met de isolaties en lock-down.

Nu gebruik ik hem als motivatie binnen een bedrijf dat medicijnen maakt tegen zijn vorm van kanker. Valt dat onder ironie? Of simpelweg iets wat hij enorm tof zou vinden?

Aan het einde van de dag maakt het niet uit wat hij zou vinden.



Hij is dood.


-VLH