Verwrongen Wereld #2
''Toen ik klaar was met het verhaal wat ik geschreven had, voelde ik me leeg van binnen. Alles wat ik op papier moest zetten, stond op papier. Alles wat eruit moest, was eruit. Maar ook, alles wat ik vergeten was, herinnerde ik me weer. Al die A4-lijnen gingen kriskras door elkaar in mijn hoofd. Het product van mijn idee heeft mijn tijdsbesef vervormd. Ik bleef s’nachts wakker tot ’n uur of 5. Het voelde raar om een vriend te zijn van iets wat mij bang maakt. Maar het leek wel een gave te zijn. Mijn kijk op de wereld was ruimer, maar mijn kijk op mezelf was verwaarloosd.''
Ik liep de straat uit, op zoek naar menselijkheden. De hele straat herkende ik niet meer. Wat me wel opviel, was dat het constant op een dezelfde snelheid waaide. Een zachte wind wat net sterk genoeg was om de blaadjes op de grond lichtjes te laten ritselen. Net sterk genoeg om de stilte te laten verdwijnen dus. Maar de ritselende blaadjes bleken de enigsten te zijn die menselijk te noemen waren. Alle andere natuurlijke verschijnselen spraken zo voor zich... maar die waren er niet meer. Het enigste waarop ik me focuste, was de zoektocht naar leven. Mijn eigen sterfelijkheid stond zodanig op het spel, dat ik vergat wie ikzelf was. Angst hebben zou fataal blijken. Survival of the fittest heet dit. Ik liep de straat uit en de plotse verschijning van een rare fantasie-achtige plek liet me vergeten wat voor een status de ritselende blaadjes zojuist bekleedde. Deze plek was de plek waarnaar ik op zoek was. Ik had het eindelijk gevonden.
Nunebbel, man, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende