Verwrongen Wereld #1
Het was 2 uur middernacht. Wat ik me nog kan herinneren was dat alles donker was en dat het ook zo bleef waarheen ik ook ging. De lichtschakelaar deed het niet, kaarsen waren niet binnen handbereik. Ik moet intuïtief de weg naar buiten vinden. Ik had mijn vader proberen te bellen, maar hij nam de telefoon niet op.
Eenmaal buiten vroeg ik me af waarom de lantaarnpalen niet aan waren, geen enkel huis een vorm van lichtbron kon bieden en waarom het... buiten zo leeg was. De bomen waren kaal, alle parkeerplaatsen waren leeg en niemand liep voorbij of maakte zich kenbaar. Ik wist niet wat verstandiger was op dat moment, terug naar binnen gaan of een gewaagd onderzoek starten. Het gewaagde associeer ik met de omgeving waarin ik me bevond. Maar aangezien de eerste optie niet veel uit zou halen, koos ik er toch maar voor om op onderzoek uit te gaan. Ik ging even terug naar binnen om mijn jas te vinden en mijn telefoon te pakken. Verder had ik toch niks nodig... toch?
''Nou dit is een stuk wat ik geschreven had. Ik had de avond daarvóór veel filmpjes gezien over bizarre wezens die hele gezinnen en families op gruwelijke wijze vermoordden of tot zelfmoord hadden aangezet. Ik leefde mijn hele leven met het besef dat wanneer ik iets versloeg, dat het niet meer terug zou komen. Als kind word je zo opgevoed. Je maakt je opdrachten op school, je slaagt voor je cito-toets en je wordt uitgelegd op welk niveau je verder mag gaan om de tegenslagen kapot te maken. Een poosje terug kreeg ik te maken met iets wat steeds terugkeert; iets wat niet te verslaan was. Je was verslagen als je opgaf... maar je zou nooit winnen. Je ging door, of je was verslagen. Ik heb pas geleden dan ook te maken gekregen met iets wat alleen mij ziet als vriend. Ik ben wel bang voor hem of haar of wat het ook mag zijn. Blijkbaar mag ik blijven leven zolang ik het als vriend behandel.''
Nunebbel, man, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende