Tijdreizen

Op woensdag 5 juli schreef ik dat ik mij gejaagd, gestrest en geleefd voelde. Mag ik terug naar deze dag?

Dinsdag 1 augustus.
Om 16:00 bel ik mijn baas om te melden dat ik naar huis ga. Ik heb al sinds het weekend een pijnlijk en drukkend gevoel op mijn borst en mijn ademhaling voelt niet rustig. In de avond appt mijn zus dat ze blij is dat ik mij eindelijk heb ziek gemeld en dat de klachten die ik heb, aardig beginnen te lijken op een burn out. Een burn out. Bij het lezen van deze woorden slaat mijn lichaam alarm. De druk op mijn borst wordt erger, de tranen rollen over mijn wangen en ik bel mijn beste vriendin in de hoop dat zij mij kan weer kan aarden. Dit lukt. Zij denkt dat een burn out nog wel een stukje verder ligt, maar het lijkt haar een goed idee als ik de rest van de week thuis blijf om even op adem te komen. Ik voel me hier moeilijk over, maar doe het wel.

Maandag 7 augustus.
Mijn man en ik zijn bij mijn ouders omdat ik iets moet ophalen. We zitten aan de keukentafel en mijn moeder zegt: We moeten even met jullie praten. Mijn moeder begint te vertellen dat het haar is opgevallen dat mijn vader veel is afgevallen en dat ze die ochtend bij de huisarts zijn geweest. Om 8:30 zaten ze in de spreekkamer, om 9:30 zat mijn vader op de radiologie afdeling om een foto van zijn longen te maken en om 10:30 krijgen ze een telefoontje met het nieuws dat mijn vader een tumor in zijn rechterlong heeft. Vrijdag 11 augustus moet mijn vader naar het ziekenhuis voor een PET scan.

Donderdag 10 augustus.
Om 9:00 heb ik een sollicitatiegesprek. Eindelijk na ruim een half jaar actief solliciteren, heb ik uitzicht op een nieuwe baan. Ik ken de manager, het is de vader van mijn beste vriendin. Het is een heel fijn en soepel gesprek en ik word ter plekke aangenomen. Alles is besproken, van mijn uren tot mijn salaris en de dag waarop ik kan beginnen. Mijn ID kaart en bankpas worden gelijk ingescand en die avond nog ontvang ik mijn nieuwe contract per mail.

Vrijdag 11 augustus.
Om 8:00 word ik door mijn moeder opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Mijn vader ligt inmiddels onder de scan en is rond 9:00 klaar. Om 10:00 krijgen we de uitslag. Dit zijn zo'n beetje de langste twee uren van mijn leven. Mijn moeder kan het er alleen maar over hebben dat ze niet voor haar 60e al weduwe wil zijn. De druk op mijn borst word weer erger en ik vertel haar dat ik het hier liever niet over wil hebben. Maar ik kan het haar niet kwalijk nemen, ik heb hier al de hele week een ongelooflijk slecht gevoel over. Mijn broer, zijn vrouw en mijn zus zijn er inmiddels ook. Niemand heeft hier een goed gevoel over. Om 10:00 worden we met zijn allen de kamer van de longarts in geroepen. Mijn hartslag tikt ondertussen de 180 aan en de beste man valt meteen met de deur in huis: ''Ik heb helaas geen goed nieuws''. Mijn vader heeft longkanker met uitzaaiingen in zijn lymfeklieren en botten. Genezen kan niet, hopelijk kan er een behandelplan gemaakt worden om zijn leven nog wat te verlengen.

Mag ik alsjeblieft terug in de tijd?