Mijn vader

En dan mijn vader. Ik durf over hem wel te zeggen dat ik van hem houd. Begrijp me niet verkeerd, hij heeft ook dingen gedaan die zeer deden en waar ik niet achter sta. Deze dingen staan in mijn geheugen gegrift. Als mijn vader boos is, moet je niet bij hem in de buurt zijn. Vooral als er een biertje (of 5) in zit. Dan zou het zo maar kunnen dat hij zijn geduld verliest een gaat uithalen. Dat uithalen is bij mij nog nooit fysiek geweest, maar wel mentaal. Hij zegt kwetsende dingen en ik vraag me af of hij weet wat hij op zo'n moment aanricht. Dit soort onzin gebeurt ook altijd tijdens of vlak na het eten, waarom moet dit al-tijd aan de eettafel? De laatste keer vond ik zijn woorden zo pijnlijk en vooral heel onredelijk, dat ik moest huilen en weg ben gelopen. (Ik ga erg slecht op frustratie, daar ga ik van huilen.) Hij denkt dat zoiets dan vanzelf wel weer goed is. Het er niet meer over hebben, er een week overheen laten gaan en dan is alles weer prima toch? Een oprechte sorry hoef je van hem ook niet te verwachten.

Maar ik heb ook momenten gehad waarbij ik zijn liefde voor mij voelde. Die liefde voelt onvoorwaardelijk, iets wat mijn moeder niet kan geven. Zij wil er altijd iets voor terug. Mijn vader is trots op mij en dat weet ik, dat voel ik. Mijn moeder beweert trots te zijn, maar ik voel dat niet.
Misschien verwacht ik van mijn vader minder en is het daarom makkelijker om van hem te houden?

Dat mijn ouders nog bij elkaar zijn, vind ik trouwens een wonder. Ik heb die twee nog nooit een dag niet tegen elkaar horen uitvallen. Wellicht werkt dit voor hen, tegen elkaar snauwen en schelden en godveren. Ik word er in ieder geval nog steeds erg ongemakkelijk van. Ik krimp in elkaar en wil het liefst opstaan en naar huis gaan. Dat heb ik overigens nog nooit gedaan. Daar heb ik dan de ballen weer niet voor…