Te dun?

Beste lezer,

Dit verhaal schreef ik vorig jaar in mijn schriftelijke dagboek toen ik in de kleedkamer van mijn gymzaal zat te huilen:



Lief dagboek,
Ik ben op dit moment heel hard aan het huilen en ik weet niet wat ik moet doen. Ik heb geen mobiel dus ik kan niemand bellen. Maar ik wil naar huis!!! Wat er net namelijk is gebeurd:
Ik was in de gymles aan het wachten in de rij om een potje voetbal te spelen. Er kwam een meisje naar me toe die zei: ''Heb je anorexia? want je bent veel te dun'' Toen ze dat vroeg voelde het alsof er een mes in mijn hart stak. Ik wist niet wat ik moet doen. Ik had vroeger anorexia en ik was er eindelijk overheen. Maar toen ik deze vraag kreeg raakte het me. Ik weet niet waarom. En ik wist niet wat ik moest antwoorden. Ik voelde langzaam tranen komen maar ik wilde niet huilen. Maar het lukte niet, ik MOEST huilen. Maar ik wilde dat niemand dat zag dus ben ik naar de kleedkamers gerend en nu zit ik hier. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben keihard aan het huilen! Ik heb geen mobiel dus ik kan niemand bellen, maar ik wil naar huis!!!! Ik ben aan het bedenken wat ik ga doen.

Okè ik heb het bedacht. Ik ga nu gewoon naar buiten, ik pak me fiets en ik ga naar huis. Ik schrijf weer verder als ik thuis ben.

Shit! Ik zit voor de deur maar er is niemand thuis en ik heb geen huissleutel. Wat moet ik nu doen?! Mama is waarschijnlijk naar de supermarkt.

Ik zit hier nu al een uur voor de deur en ik heb pijn aan mijn hart. Het klinkt heel dom maar het voelt alsof het woord: ''anorexia'' tegen mijn hart prikt.

Eindelijk! Mama is thuis. Ik zit nu met mama te kletsen in mijn kamer. Ik heb met mama afgesproken dat ze morgen met me mee naar school gaat om mijn klasgenoten te vertellen dat ik kort geleden anorexia heb gehad.

( ik deel dit verhaal niet voor aandacht of om zielig te doen. Ik deel dit gewoon zodat ik er eindelijk niet meer mee zit)