Angst voor mensen?

De laatste tijd heb ik iets heel raars. Iedereen wordt natuurlijk wel een keer zenuwachtig om met onbekende mensen te praten. Maar ik heb het de laatste tijd wel veel erger.

Elke dag als ik naar school fiets, word ik zenuwachtig van de mensen die ik tegen kom. Die mensen ken ik niet. Ik heb het idee dat ze naar me staren over hoe raar en lelijk ik ben. Dit beheerst mijn leven. Ik krijg geen normaal adem meer op de fiets en ben helemaal rood. Niet omdat ik uitgeput ben, maar door de mensen. Terwijl ik op school juist heel sociaal ben.

Ik heb er een gedicht over geschreven:

Bang.
Bang voor iedereen,
Ik krijg geen adem meer,
Bang voor alles om me heen,
Elke dag weer,

Ik word rood,
Ik schaam me diep,
Ik schaam me dood.
Overal waar ik liep.
ik ben bang,

bang voor iedereen,
ik krijg geen adem meer,
bang voor alles om me heen,
Elke dag weer...
Bang.

De angst in mijn ogen is niet te omschrijven,
Alleen maar bang,
Zoveel angst dat ik begin te hijgen,
De fietstochten duren zo lang.

Aangekomen op bestemming nog steeds bang,
Mensen staren me aan,
Het is alsof ik de blikken van de mensen vang,
Wat heb ik gedaan?

De starende blikken branden in mijn rug,
Ik doe snel mijn fiets op slot,
Vlug,
Ik voel me rot.

Bang.