Persoonlijkheidsvorming na trauma (deel 2.2)

Samenvatting/conclusies deel 2 ( nu privé )

Ik heb van mijn jeugd geleerd dat het beter is om een leider te zijn en je eigen pad te volgen, ook al kwam die les voort uit de manipulatie van mijn moeder. Haar meest erge persoonlijkheidstrekken kwamen naar boven, na haar scheiding, terwijl onze familie sowieso al onder langdurige stress functioneerde, nog voordat ik geboren was, en het verlies van structuur/reinheid/regelmaat die mijn grootouders ons boden nadat wij naar Nederland vetrokken.

Juist door de manier waarop ik die les leerde, en de gevolgen die dit had voor de personen waartoe ik mij aangetrokken voelde op vriendschappelijk en romantisch vlak soms, ben ik altijd vastbesloten geweest om nooit iemand te dwingen mijn zienswijze over te nemen en waak ik ervoor dat niemand door mij in een loyaliteitsconflict terechtkomt. Dan voelen relaties pas écht. En niet nep. Geforceerd.

En dat is goed, maar niet als het al je hersenruimte in beslag neemt. Zéker niet als je als integer, gevoelig persoon in een werkomgeving komt waar pesten eerder een karaktervereiste is, dan een onbedoelde uitzondering.

Ik kwam in die tweede werkomgeving terecht, uit noodzaak, door het einde van een huurcontract, in plaats van na zorgvuldig solliciteren en selecteren op geschiktheid. En door de energieslurpende collega's was ik te moe om te solliciteren.

Er was ook geen plek om je te verstoppen; terwijl mijn werkplek daarvoor niet alleen uit fijne mensen bestond, had ik ook een kamer te delen met slechts 1 andere collega.

Ik probeerde alles goed te doen - want dat was mij voorheen ook altijd gelukt - maar het was uit trots. De lange, lange periode van onzekerheid compenseerde ik door een supertrotse houding.

God had ook de mensen op mijn pad kunnen sturen die mij zouden laten floreren in mijn carrière. Maar dan had ik niet geweten dat het door Hem kwam. Ik prees constant mijn eigen geluk - en eerlijk is eerlijk - ik ben sinds mijn geboorte vrij lucky, maar veel te koppig ook.

Die gang van zaken op mijn laatste werkplek maakte me weer nederig, en ik weet nu achteraf dat het een engeltje op mijn schouder was, niet door Mij, maar door de plannen die God voor mij heeft. Daar ben ik dankbaar voor.

Ik ben niet speciaal door mijn inzet, ook al streef ik er altijd naar om speciale inzet te tonen, maar wel door hoe Hij mij ziet en hoeveel hij van mij houdt. Mijn geloof helpt me om met mijn verleden om te gaan, en het helpt mij om bewust en positief te leven, ook als ik er zelf onder andere omstandigheden cynisch over was geworden. Mijn vrije wil behouden en die van anderen te respecteren, terwijl ik waak voor invloeden van buiten af die mij triggeren om afstand te nemen van God, is voor mij belangrijk.

DEEL 2.2

Ik zei in mijn vorig verhaal dat ik mij soms afvroeg of ik geen christen werd omdat ik mij zwak voelde.

Dat is niet zo, dat weet ik. Dat zijn donkere gedachtes.

Het is een identiteit, waar ik mij niet in herken OMDAT ik mij zwak voelde, het is iets wat ik altijd al was. Gods kind. Maar de zwakte hielp mij wel om mijn identiteit te HERKENNEN en het in te zien dat het zo is

En sindsdien geef ik mijzelf toestemming om weer te ontdekken, voordat de depressie, die dodelijke spirit, en de spirit of perfection, mij inpalmden.

Eerst al die lagen trauma's verwerken met een geweldig GGZ-team. Dan mijzelf leren kennen onder die uienlagen. En zo mijn persoonlijkheid vinden en ontwikkelen. Als een liefdevolle ouder

Boeken lezen, nadenken, creatief bezig zijn, met mate ONBEPERKT en amper gecensoreerd en ongefilterd gedachten spuien (in privé of op een manier dat de ander de keuze geeft om er van weg te lopen of het af te sluiten of blokkeren)

En op sociaal vlak met een schone lei weer ontdekken bij wie ik pas. Al betekende dat eigenlijk dat ik gewoon meer ruimte in mijn hoofd had om weer closer te worden met een handvol vriendinnen die - weliswaar van een afstand - altijd dichtbij mijn hart is gebleven.

Mijn innerlijke liefdevolle ouder vond gisteren trouwens dat ik na een ontzettend assertieve, en capabele onderhandelingsmarathon gisteravond weer lekker mocht filosoferen en schrijven, maar nu vindt zij dat ik van de laptop af moet en even moet gaan fietsen.

Want dat is ook iemand die ik ben. Iemand die houdt van bewegen. Ook als haar jurkje viest wordt. Geen mama die daar hysterisch van wordt en deze mama vindt het niet erg om schoon te maken, hihi

Ugh. ik had Hem beloofd in 2014 dat ik Hem weer zou gaan zoeken. Ik kan niet geloven dat dat pas in 2024 weer echt gebeurde... Maar goed. Mezelf op mijn kop geven is niet bepaald effcient. Ik heb er tenslotte genoeg aan geleden al.

Laatste afsluitende gedachte. Perfectie fluistert je in dat je niet genoeg bent als je X niet bereikt. Excellence fluistert je in dat je er voldoening uit haalt als je altijd het beste uit jezelf haalt, en altijd meer leert zodat je het weer beter kunt doen,