Ons meisje..

Geen idee of het door de Rozenkwarts komt die ik draag, die jij draagt.. Maar ik voel dat jij het ook voelt.

Zoveel liefde, bijna verliefdheid, geen echte verliefdheid, maar ik mis je als je er niet bent.
Jij bent niet zomaar een hond, jij hoort bij mij, jij maakt echt deel uit van het gezin.. Wat ik voel, ga jij ook voelen of voel jij misschien al.

Ik wil je knuffelen en de rozenkwarts die staat voor liefde geven en ontvangen. Ik geef zoveel en ik ontvang zoveel.

Gisterenavond zaten wij in de bioscoop en ik moest de hele tijd aan je denken.
Mijn Nientje, met wie het ineens zo goed lijkt te gaan. Ja en dat allemaal omdat we met jou gepraat hebben, weliswaar via een hondenfluisteraar.

Het ging ook niet goed hè meisje, jij gromde tegen veel mensen en ook wel eens tegen mij. Je kreeg dan op je flikker, want dat tolereren wij in huis niet. Omdat het steeds vaker voorkwam mopperde wij steeds en steeds vaker tegen jou. We hadden het zelf waarschijnlijk niet eens door. De ‘Nina nee en Nina foei’ vlogen om je oren.
Tussendoor wilde we je natuurlijk veel aandacht geven en hoorde je ook nog even ‘Nina Kom, Nina piesie doen, Nina eten, Nina luid, Nina af, Nina zit, Nina blijf, Nina Plat, Nina Poot, Nina Rol, Nina Voet, Nina Mand, Nina Bench’.
Ja en niet alleen van mij maar ook van Jos, Melissa, Sarah, Jennifer, Tim, mijn moeder, mijn vader, Ellis, Theo, Elly, Claudia, Marilyn, Pieter, Esmée, Joey, Miranda, Stefan ga zo maar door.
Vervolgens werd er ook veel tegen je gezegd, omdat je zo lief bent “Jij bent ons meisje hè” en eigenlijk kon vooral ik de hele tijd tegen je praten.

OM GEK VAN TE WORDEN, jij wist echt niet meer wat er wel of niet van je verwacht werd en wij hadden ons dat niet beseft. Je wist niet meer wat er van je verwacht werd en je deed de hele dag maar wat op de hoop dat je het goed deed want jij wil ons zo graag gehoorzamen.

Maar als ik toen geweten had, wat ik nu weet. Dan hadden wij het van het begin af aan anders aangepakt.

Jij bent mij, maar dat wist ik niet.. wist ik het maar.

Jij bent bang, voor alles en iedereen. Onzeker en je voelt je niet begrepen.

Ach meisje toch, ik wist niet dat jij zo eenzaam was. Ik wist niet dat jij je niet beschermd voelde. Ik wist niet dat jij niet wist waar je woonde.
Wij hebben jou helemaal gek gemaakt en wij dachten echt dat wij het goed deden.
Iedereen houdt van jou, maar ik wist niet dat jij niet wist bij wie je hoorde, dat jij je afvroeg wie er nou echt om je geeft.

‘Ik neem jou mee door het leven om er zelf van te leren, om mijzelf te leren kennen en om jou te ondersteunen’.

Ja en stiekem hoop ik, dat je ooit graag bij ons wil wonen, dat je weet dat je bij ons hoort.. dat je weet dat wij heel van je houden en dat je voelt dat je belangrijk bent voor ons.
Zullen wij dan ook belangrijk voor jou zijn of wil je dan nog steeds liever bij mijn moeder wonen?

Alles op alles, maar dan ook echt alles op alles ga ik zetten voor jou, ik hoef alleen maar na te denken over wat kleine Suzanne gewild had.. ik moet voelen en stoppen met denken..

Alles op alles, want jij bent en blijft ons meisje!