Alles maar wegstoppen

Soms vraag ik me wel eens af waarom ik bepaalde dingen moet meemaken in mijn leven en waarom ik zoveel verdriet moet zien van mezelf en van andere. Ik ben een overgevoelig persoon en voel mensen heel erg aan. Op dit moment zie ik mijn leven een beetje somber in omdat ik niet meer weet hoe ik bepaalde dingen moet oplossen, omdat ik al tijden die onbezorgde vrolijkheid niet gevoeld heb en omdat ik nu denk ik echt besef dat het leven lang zo mooi niet is als dat mij altijd verteld is. Ja, het hoort ook bij volwassen worden, maar ik zou zo graag weer een onbezorgd leven willen hebben.

Nu voel ik volgens mij dubbel zoveel als een gemiddeld persoon en sta ik op een punt in mijn leven dat ik hele belangrijke beslissingen moet nemen als ik niet dood wil, maar ik durf niet en ik denk dat ik het gewoon niet aankan. Ik moet niet meer weglopen voor mijn angsten, want ik heb in de afgelopen jaren heel veel angsten opgebouwd. Ik durf steeds meer aan de buiten wereld te laten zien dat ik helemaal niet zo zelfverzekerd ben en ik besef me eigenlijk nu voor het eerst dat ik zo onzeker als de pest ben. Eigenlijk kan en durf ik helemaal niks alleen en vertrouw ik niet op mezelf. Wensen druk ik weg, gevoelens druk ik weg, alles waarvan het lijkt dat het er niet is, is er ook niet in mijn ogen.

Na al die jaren zie ik nu dat ik echt een heel groot probleem heb en gelukkig ben ik wel eerlijk tegen mezelf, maar eigenlijk had ik mezelf allang afgeschreven, hard eigenlijk he?
Terwijl ik en mezelf samen geboren zijn en samen doodgaan en nog wil ik niet vechten voor mezelf.

Dit jaar was sowieso erg verdrietig omdat ik afscheid heb moeten nemen van mijn oom, wat heftig om bewust op zondagavond afscheid te nemen van iemand die op vrijdag er voor zou kiezen om zelf uit het leven te stappen door euthanasie. Wat een pijn heb ik door mijn lichaam voelen gieren, niet eens omdat ik hem zelf zo zou gaan missen, maar juist omdat het me zo zeer deed voor mijn tante en voor mijn oom zelf. Ik had gewild dat hij nog van het leven had mogen genieten. 60 jaar en dan van binnen al helemaal verkankerd. Dagelijks denk ik meerdere keren aan hun.

Ik heb eigenlijk best veel depressieve buien, maar die kunnen ook zo weer weg zijn hoor, dan ben ik springlevend en dan heb ik nergens last van, want dan heb ik mijn problemen weggestopt en dan zijn ze er ook echt even niet, ik voel ze dan ook echt niet.
Het enige beetje geluk dit jaar was mijn hondje, maar ook zij brengt zo enorm veel zorgen met zich mee dat ik dat er ook niet echt bij kan hebben, woensdagavond komt er een gedragsdeskundige langs voor haar. Ik ben benieuwd.

Dat ik behoefte heb om weer hier op MD te schrijven doet me zeer, dat betekend dat ik zover in de knoop zit dat ik het blijkbaar van mij af moet schrijven.