Ongelukkig?
Ja, ik ben er weer. Een tijd geleden ben ik actief geweest op MD, voor een redelijke tijd ook. De reden dat ik op dat moment was gestopt, was omdat ik het gevoel had dat ik me alleen maar slechter ging voelen door MD. Het gevoel dat andere problemen jouw problemen werden. Echter, is dit een moment waarop ik weer verlang naar het schrijven, het ergens mijn verhaal kwijt kunnen, het me niet zo alleen voelen.
Sinds een week woon ik op mezelf, zo'n 200km van mijn oude vertrouwde leven vandaan. De reden: een stageplek zo'n 200km van mijn oude woonplaats vandaan. Een stageplek waar ik zelf voor had gekozen, maar op dat moment waren er een aantal dingen waar ik geen rekening mee had gehouden. Mijn stageplek zelf ben ik echter heel erg blij mee, leuke begeleiders, leuke cliënten, leuk werk. Echter is het niet alleen de stageplek waar ik mijn tijd doorbreng.
Het op mezelf wonen valt erg tegen. Ik ken niemand in deze omgeving en niemand kent mij. Ik voel me erg alleen en ben tot nu toe ook elke keer wanneer ik 'thuis' kwam in janken uitgebarsten. Thuis tussen aanhalingstekens, want het voelt niet als thuis.
Het liefst was ik in een studentenhuis gaan wonen, iets waar ik tenminste nog de gezelligheid op kan zoeken wanneer ik er behoefte aan heb, maar helaas werd ik nergens ingestemd. Ik moest dus een noodoplossing zoeken, want met de eerste trein zou ik niet eens op tijd zijn voor stage, dus nu ben ik hier.
Precies 2 weken geleden, waarschijnlijk rond deze tijd, was ik me aan het bedenken dat ik gelukkig was. Ik had een stageplek die ik erg graag wilde, ik ging een nieuw leven tegemoet, ik heb leuke vrienden/vriendinnen, en mijn studiejaar ging echt geweldig. Daarnaast had ik precies uitgestippeld wat ik met mijn leven wilde gaan doen en was het enige wat nog gedaan moest worden de studie halen. Nu, 2 weken later, bedenk ik me dat ik sinds lange tijd weer ongelukkig ben. Ik voel me alleen, eet bijna niets meer, heb een knoop in mijn maag en voel me leeg van binnen. Weet niet hoe lang ik dit hier ga volhouden. Of weer terug naar mijn ouders, of snel zoeken naar iets anders, maar ben genoodzaakt mijn stage te halen...
Sinds een week woon ik op mezelf, zo'n 200km van mijn oude vertrouwde leven vandaan. De reden: een stageplek zo'n 200km van mijn oude woonplaats vandaan. Een stageplek waar ik zelf voor had gekozen, maar op dat moment waren er een aantal dingen waar ik geen rekening mee had gehouden. Mijn stageplek zelf ben ik echter heel erg blij mee, leuke begeleiders, leuke cliënten, leuk werk. Echter is het niet alleen de stageplek waar ik mijn tijd doorbreng.
Het op mezelf wonen valt erg tegen. Ik ken niemand in deze omgeving en niemand kent mij. Ik voel me erg alleen en ben tot nu toe ook elke keer wanneer ik 'thuis' kwam in janken uitgebarsten. Thuis tussen aanhalingstekens, want het voelt niet als thuis.
Het liefst was ik in een studentenhuis gaan wonen, iets waar ik tenminste nog de gezelligheid op kan zoeken wanneer ik er behoefte aan heb, maar helaas werd ik nergens ingestemd. Ik moest dus een noodoplossing zoeken, want met de eerste trein zou ik niet eens op tijd zijn voor stage, dus nu ben ik hier.
Precies 2 weken geleden, waarschijnlijk rond deze tijd, was ik me aan het bedenken dat ik gelukkig was. Ik had een stageplek die ik erg graag wilde, ik ging een nieuw leven tegemoet, ik heb leuke vrienden/vriendinnen, en mijn studiejaar ging echt geweldig. Daarnaast had ik precies uitgestippeld wat ik met mijn leven wilde gaan doen en was het enige wat nog gedaan moest worden de studie halen. Nu, 2 weken later, bedenk ik me dat ik sinds lange tijd weer ongelukkig ben. Ik voel me alleen, eet bijna niets meer, heb een knoop in mijn maag en voel me leeg van binnen. Weet niet hoe lang ik dit hier ga volhouden. Of weer terug naar mijn ouders, of snel zoeken naar iets anders, maar ben genoodzaakt mijn stage te halen...
25 feb 2016
- meld ongepast verhaal
-
Zuko (opgeheven op 13-05-2020)
vrijdag 26 februari 2016 09:01
Sterkte en succes de komende tijd.
-
gemiddeld
vrijdag 26 februari 2016 09:35
Ik ga iets soortgelijks door, voel me ook nergens echt "thuis". Wat voor mij helpt is dat ik onthoud dat het tijdelijk is, dat ik hier niet voor altijd zit en dat dus ook die gevoelens en zo tijdelijk zijn. Je vindt je thuis nog wel. Maakt het er voor nu niet veel leuker of gezelliger op maar wel draaglijk
. Hoe lang duurt je stage/studie nog? -
Gewoon ik
vrijdag 26 februari 2016 10:49
Dit soort eenzaamheidsgevoelens zijn voor mij herkenbaar. Ik ben in m'n eentje voor een paar jaar naar België verhuisd voor mijn werk. Ik heb ook hele moeilijke periodes, maar ik bedenk me dan altijd dat het wél onwijs leerzaam is om op jezelf aangewezen te zijn. Het went. Dat maakt het niet perse leuker (ik zou mezelf ook niet 'gelukkig' noemen momenteel), maar ik ben ervan overtuigd dat je er uiteindelijk een sterkere persoon door wordt. Iemand die leert op eigen benen te staan.
Sterkte! Hopelijk ontmoet je wat leuke mensen. -
Gewoon ik
vrijdag 26 februari 2016 10:51
Mijn persoonlijke ervaring is trouwens dat je je in een studentenhuis niet perse minder eenzaam voelt; dat hangt er vanaf hoe je het treft. Je huisgenoten kunnen je vrienden worden, maar ook het tegenovergestelde kan gebeuren.
-
wanderlustt
vrijdag 26 februari 2016 17:41
@gemiddeld moet nu nog 19 weken stage lopen
@Gewoon ik dat laatste klopt zeker, ben gelukkig wel iemand die het over het algemeen wel met iedereen kan vinden, dus daar maak ik me niet heel veel zorgen over (als ik een studentenhuis vind heet dat) -
gemiddeld
zondag 28 februari 2016 11:01
Ah oke, ik begrijp dat dat als lang kan aanvoelen. In ieder geval veel sterkte en ik hoop dat het snel beter gaat!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 27 aug 2017 Geen uitweg ( 1 )
- O 14 jul 2017 Vermijdingsgedrag ( 2 )
- O 28 apr 2017 Euforie
- O 03 nov 2016 Behoefte ( 2 )
- O 28 feb 2016 De volgende dagen.. ( 3 )
- O 25 feb 2016 Ongelukkig? ( 6 )