muze?

Zijn hoofd is kaal. Hij heeft een donkere huidskleur en een Surinaams accent. Zijn schoenen zijn versleten van de vele kilometers en zijn armoedige kleding spreken niet van welvaart, maar karakter.

Net voor het slapen gaan vraag ik mijzelf tegenwoordig "Where you at?" alsof ik onbewust opzoek ben naar mijn creative kant, mijn schrijverszijn, de woordkunstenaar. Als hij al een gezicht had, was dat de afgelopen tien jaar dat van Jack. Tegenwoordig is het niets, behalve oude karakters en willekeurige flitsen.
Maar nu, sinds een week of twee, is daar de verteller in een nieuwe vorm. Hij is gebaseerd op een man die door Leiden struinde toen ik jonger was. Hij had een totempaal, en trok van kroeg naar kroeg, opzoek naar gezelschap.

Ik was te jong om hem echt te leren kennen, maar mijn broer woonde boven de Haarlemmerstraat en we zagen hem vaak voorbij lopen. Volgens mij hebben een stel kut studenten de man in elkaar geslagen, en heeft mijn broer of de jongen die boven hem woonde, toen nog de politie gebeld.

De grap was altijd dat, als je hem boos maakte, hij je zou slaan met zijn totempaal. Maar vooral dat het eigenlijk een prima kerel was die gewoon opzoek was naar gezelligheid. Helaas is hij een tijd geleden al overleden, en ergens baal ik nu dat ik hem nooit heb leren kennen. Ik ben nieuwsgierig naar zijn verhaal.

En nu loopt hij door mijn hoofd, nog steeds met die bruine totempaal. Waar er in het echte leven trinkets aan hingen, hangen er nu fragmenten van verhalen aan. Kleine objecten, irrelevant zolang je niet weet waar het over gaat. Troep zou je kunnen zeggen, maar mij herinneren ze aan fantasieën en verhalen.

Ik ben benieuwd of hij blijft hangen, of dat hij als zoveel karakters weer vertrekt op den duur. Misschien staat hij voor de verhalenverzamelaar in mij, opzoek naar een leuke avond en een goed verhaal om naar te luisteren.


"Because what is your night worth without a story to tell?"


-VLH