-

Tijdens de fietsrit van vandaag, vroeg ik mijzelf af of ik wegloop van mijn gedachten. Recentelijk kwam de zin "I use the real world to hide from my mind." in me op, waar ik graag nog eens over zou schrijven. Klaarblijkelijk heb ik dat nooit gedaan. Muziek die ik normaal op repeat zou draaien omdat het me zo'n schrijversgevoel geeft sla ik op, maar ik luister er eigenlijk nooit meer naar. Ik moet mezelf forceren om naar die headspace te komen en ik weet niet of ik trek heb in wat ik er tegen zou kunnen komen.

Maar, nuchtere Nederlander als ik ben, de stem dat ik het mezelf maar aanlul is zwaarder dan het gevoel dat er echt iets aan de hand is. Tegelijkertijd doe ik alle dingen die ik zou moeten doen om de situatie te verbeteren. Ik beweeg meer, doe minder tegelijk, rooster rust momentjes in, neem mijn vitamines en doe het rustig aan. Ik zie minder tegen sommige dingen op, maar het is nog niet zoals het moet zijn. Als er al zoiets is als "zoals het hoort te zijn".

De stem is niet alleen negatief over mijn omgeving, het is vooral negatief over mezelf. Ik ben slim genoeg en goed genoeg in wat ik doe om te beseffen dat het allemaal onzin is, maar de interne discussie is vermoeiend. En niet te voorkomen, want als ik links ga, gaat mijn hoofd af dat rechts ongetwijfeld de betere optie was, terwijl als ik rechts ga, ik dezelfde discussie hoor over links. Als ik geld spaar hoor ik dat het beter is er nu van te genieten, als ik mijn geld uitgeef, neem ik mezelf kwalijk dat ik niet aan het sparen ben. Zelfs al gaat het om een percentage dat ik bewust opzij heb gezet om nu van te genieten en niet enkel op de toekomst voor te bereiden. Wat overigens ook niet nodig is.

Niemand twijfelt zoveel aan mij als ik aan mij twijfel. Dat heeft overigens niet met zelfvertrouwen oid te maken, dat is de onderzoeker en min-max'er in mij. Is er een manier om dit nog optimaler te maken. Tenminste, dat was het. Ik weet niet wat het nu is behalve principieel het niet met mezelf eens zijn. En ondertussen ga ik de muziek die me er over na doet denken uit de weg. Van creativiteit is eveneens geen spraken. Maar mogelijk zijn die twee aan elkaar gelinkt.

Het hangt bovenal van het moment af. Er zijn goede momenten en minder goede momenten. Ups en downs. Ik heb vooral weinig energie voor de dingen die ik zou willen doen. Hobby's zijn op het moment meer moetjes dan pleziertjes. Behalve gamen dan misschien, en lezen. Daar zou ik graag meer van doen, lezen. Maar gamen is makkelijker vermaak als je moe bent. Daar is minder concentratie voor nodig.

Schrijven staat al helemaal op de laatste plek. Terwijl ik wel (als altijd) met ideeën rondloop. Ze uitwerken is echter onbegonnen werk met mijn neerpraten op mijzelf en gebrek aan concentratie. Gisteren had ik nog wel het slechtste argument ooit; met de komst van AI hoeven we niet eens meer te schrijven. Dat kan een computer gewoon doen. Er valt geen eer meer te behalen. Maar ik moet niet vergeten dat ik vrijwel nooit voor anderen heb geschreven (projecten daar gelaten), maar dat het altijd om mijzelf heeft gegaan. Wat wilde ik vertellen?

Al voelt het niet dat ik zo goed ben als ik ooit was. Waarschijnlijk omdat er minder mensen hier zijn die mijn kont kussen. En omdat ik mijzelf geen complimenten gun. Op slechte dagen tenminste.


-VLH