Mother Dearest

Waarom zei je dat in godsnaam, in hemelsnaam waarom kan je niet voor een keertje lachen en knikken laat je mening voor je voor het weer fout gaat. De persoon in mij schreeuwt dit. maar mijn mond luistert niet. het geeft geen gehoor aan wat de persoon zegt. de woorden vloeien uit mijn mond en ik schrik wanneer ze zijn gesproken. 'je moet naar de dokter, als je blijft klagen zonder wat te doen heb ik geen medelijden voor je'. Woorden die op het eerste gezicht niet erg lijken maakte diepe wonden in mijn moeder. Haar lachende gezicht vervalt en een koude staar ontstaat. haar ogen verliezen elk sprankeltje leven. Ze kijkt naar mij. Haar neus beweegt en het onthuld de blauwe plek die is ontstaan tijdens haar drinkgedrag.


Ze staat op en met elke stap houd ik mijn hart vast voor wat er zou komen. Ze staat voor me. Ze ademt diep en het donkere aroma van een fles rode wijn ontsnapt uit haar. 'pardon' dat is het enige wat ze zegt en nog altijd in deze staat brengt elk woord me terug naar alle keren hiervoor dat deze woorden hebben geleid tot mijn nachtmerries. Ik voel mijn ogen verbreden en mijn mond zakken. 'we gaan naar bed, het was een lange dag. maar eerst moet ik naar de wc'. 'wat dom waarom moest je weer zo nodig wat zeggen, deze situatie valt niet te sturen. zei valt niet te sturen' met een grote bocht liep ik om haar heen met grote spijt dat ik mijn mond durfde te openen.

Terwijl ik loop naar de wc struikelt mijn moeder achter me aan. Eenmaal op de gang pakt ze mijn schouder met haar koude bibberende hand en knijpt. Harder en harder. met elke stap die ze zet verstijft mijn lichaam. Ze kijkt me aan met dezelfde duivelse ogen. Levenloos, leeg en toch voel woede. Langzaam doe ik een bedachtzame stap naar achter. Ik draai mijn hoofd naar de wc deur bedenkende dat deze een slot heeft, een moeilijk slot maar deze zal mijn veiligheid garanderen.. in ieder geval tot ze moe wordt. zo snel als mijn benen mij kunnen dragen ren ik de wc binnen. Mijn moeder struikelt nog altijd achter me. Ze worstelt. Ze probeert de deur te openen maar haar dronken staat geeft mij de winnende hand. ik weet het metalen slot te draaien. Een ze trapt met het laatste beetje macht wat in haar zit. 'ik ben hier de volwassene' zijn de woorden die door de hal een echo vormen. En mijn hart doorboren. Het donkere wc hokje is mijn bescherming. grijpende aan het slot hopende dat het zou houden. Ik voel een zwaarte over me heen komen. ik weet dat ik vast zit in Friesland. Ik weet dat ik hier niet weg kom. Mijn innerlijke persoon had gelijk. om dit te overleven moet je leren je mond te houden. Het is jouw schuld, jij bracht haar zo ver.


ik voel haar aanwezigheid van de deur bewegen, na al die jaren is het net een tweede zintuig geworden. al blijf ik nog even na tot al het geluid uit de hal is verdwenen. voorzichtig draai ik het slot en verdwijn ik uit het wc hokje. ik sluit mijn ogen en neem een diepe ademhaling wat al snel word onderbroken door de brok in mijn keel. Er is geen tijd om na te denken. Ga naar boven naar het volgende punt voor ze terug komt. met gehaaste pas loop ik naar boven. een trilling die over me heen valt met elke tree van de trap. het lukt me om naar het volgende punt te komen en het slot van de slaapkamer gaat gauw dicht. gelukkig moet hier een sleutel in en is er daar maar een van, brandend in mijn hand met de gedachte dat dit nodig is.

In bed lig ik wakker. Mijn hoofd overrompeld met gedachtes. Naarmate mijn ogen zwaarder worden
hoor ik geluid van beneden. Bij de gedachte alleen al om de deur van het slot te halen en te kijken of alles oke is krijg ik het al benauwt. naarmate de geluiden erger worden en daarmee ook mijn zorgen maak ik het besluit weer naar beneden te lopen. elke stap van die verdomde trap weer kaast in mijn hoofd. en Ik zie. Ik zie alle lichten in de hal. ze staan aan. ze schijnen fel op mij en mijn oh zo zware ogen beginnen te tintelen.

ik sta beneden en neem een diepe ademhaling. met een stevige hand maak ik de deur open en kijk langzaam naar links. daar staat ze. rechtop. met wijde bange ogen. geniepig loopt ze van me weg. ze kruipt op de bank en verschuilt zich onder de dekens. haar ademhaling is zo luid. het is bijna weer menselijk. ik leg mijn hand op haar hoofd en strijk door haar haren. 'zal ik je naar bed brengen?' ze schud gehaast ja.
ik moet achter haar lopen. anders weigert ze te lopen. en daar lopen we weer in dezelfde gang waar nog geen uur geleden zei de hoofdrol speelde in mijn nachtmerrie. we lopen de zelfde trap op. waarvan het geluid nog altijd in mijn hoofd weer kaatst en we lopen in dezelfde kamer die voorheen mijn veiligheid bood. ze gaat in bed liggen en ik stop haar in. Haar ogen sluiten. ze valt in slaap. Ik besluit naar de andere kamer te gaan om deze avond af te sluiten.

Wanneer mijn ogen weer openen hoor ik het geluid van de tv in de woonkamer en loop ik erna toe. daar zie ik mijn moeder lachend op de bank zitten kijkend naar een tv serie. ze haar ogen raken de mijne. 'wat is er gisteren avond gebeurt' 'niks bijzonders' beantwoord ik. wetende dat haar haar hoofd het nooit toe zou laten om de avond te herinneren. haar tweede persoon komt naar voren. de moeder die ze hoort te zijn. de moeder die ik het liefst voor altijd zou willen vastgrijpen. ook al weet ik dat ik dat gevecht elke avond van haar zal verliezen met als grootse kwaaddoener. de overvloedige rode wijn.