Moeite loont

Morgen is het alweer een week geleden dat ik ben aangekomen in Spanje. Hostia, tío!

Het verbaast me echt hoe goed het me afgaat. Ik had veel paniekmomentjes verwacht, want ja, alles - maar dan ook écht álles - zou nieuw zijn. Ik weet niet wat het is, maar ik besluit dingen gewoon te gaan doen. In het begin twijfelde ik nog wel een beetje, zeker als het zaken binnenshuis betrof (ik verblijf in een huis van een mevrouw waar mevrouw zelf ook in woont). Ik durfde bijvoorbeeld geen gebruik te maken van de keuken, want er is niks irritanters dan iemand die constant in de weg loopt terwijl je zelf lekker staat te kokkerellen in de keuken, weet ik uit ervaring. Maar op een gegeven moment dacht ik: ze heeft niet voor niks bepaalde tijdsloten vrijgemaakt voor haar gasten. Zolang je je maar aan die tijden houdt, is er niks aan de hand. Laatst vroeg ik of ik buiten de tijdsloten om even gebruik kon maken van de keuken, waarop ze heel blasé antwoordde: "Die tijdsloten zijn bedoeld voor gasten die de hele dag in de keuken staan. Maak je broodje, maak je geen zorgen."

Inmiddels zijn we matties. Gisteren kreeg ik een stuk van de taart die haar kleinzoon had gemaakt. De kleinzoon had ook zijn kat Leo meegenomen, en Leo vond (en vindt, ze zijn er nog steeds) mij best leuk. Ik ben helemaal happy.

Het Spaans gaat me ook verrassend goed af. Er zijn momenten waarop ik iets verkeerd zeg of niet versta, maar dat geeft niks. In 60 à 70 procent van de gevallen gaan de gesprekken gewoon goed en vloeiend. Ik pas ook trucjes toe om het voor mezelf makkelijker te maken. Een dikke tip is om, als je niet zeker weet of je de ander hebt verstaan, te herhalen wat je denkt dat de ander zojuist heeft gezegd. Dan krijg je een sí of een no en heb je gelijk duidelijkheid. En alles opzoeken wat je nog niet weet. Een cuenco is een kom, een fooi is een propina, een verpakking is een envase en een container is een contenedor.

Ik ben hier natuurlijk niet alleen voor de lol. Op 25 september begint de universiteit. Ik heb komende dinsdag een inleidend mentorgesprek op de universiteit. Dan leg ik mijn keuzevakken vast, en krijg ik vast en zeker nog wat goede tips en tricks. De uni heb ik "ter voorbereiding" alvast een keer bezocht. Mooi dat de omgeving is! Ook vet:

1. Er bevindt zich een nationaal park naast de universiteit.
2. Het strand is een wandeling van 12 minuten verwijderd van het strand.

Op 15 september trek ik in mijn echte studentenkamer. De wijk heb ik ook al een keer bezocht. Het schijnt er onveilig te zijn. Overdag valt het me allemaal reuze mee. Maar ja, 's avonds is het misschien een ander verhaal. Ik denk: laten we het eerst meemaken, en dán pas in paniek raken. Ik had me voorgenomen mijn moeder niet te informeren over de reputatie van de wijk - die zou onnodig bezorgd worden, wist ik - maar ik zou mezelf niet zijn als ik mijn mond niet voorbij zou praten. En ja hoor, zo geschiedde. Ik heb moeten lullen als Brugman om haar te kalmeren, maar het is gelukt. Ik had argumenten te over: men zou geen residentie voor studenten plaatsen in een supergevaarlijke wijk, de taxichauffeur op m'n eerste dag (een Spanjaard) zei dat het wel meeviel, de residentie heeft cameratoezicht, mijn intuïtie zegt dat het -- overdag althans -- wel oké is...

Ik heb ook al wat sociale evenementen voor nieuwkomers bezocht. Let wel, ik ken niemand in deze stad. Leuk gekletst, en er is zelfs een groep waarbij ik vaker kan aanhaken. Ik ga straks ook nieuwe mensen leren kennen in de studentenresidentie en op de universiteit. Qua sociale contacten ben ik dan ook voor de verandering eens niet pessimistisch.

Voor al deze nieuwe, spannende, leuke dingen moet je wat moeite doen. You gotta risk it for the biscuit. Maar ze loont, is mijn analyse na zeven dagen.


X