Moedergevoel

"Kun jij even kijken hoe laat de bus vertrekt?"
"Wat moeten we eigenlijk allemaal mee dit weekend?"
"Oh shit ik ben nog helemaal niet ingecheckt, kun jij dat even doen?"

Ja ik doe het allemaal wel. Helemaal prima. Fijn. Goed.

Sinds ik hier ben heb ik steeds meer het gevoel dat ik een soort moeder ben. Er rust een soort verantwoordelijkheidsgevoel op me dat moeilijk uit te leggen is, maar blijkbaar zien anderen mij ook als heel verantwoordelijk en vinden ze het totaal geen probleem als ik die verantwoordelijkheid dan ook neem, zonder dat ze me dit überhaupt vragen. Nu is dit natuurlijk een dubbele werking en neem ik die verantwoordelijk had ook op me.

Ik ben degene die het langs in het huis heeft gewoond (samen met een andere jongen, maar daar kom ik later wel even op terug). Hierdoor ben ik een soort 'huisbaas' geworden. Dit is aan de ene kant heel fijn, want iedereen luistert naar me. Wanneer ik opmerk dat het vies is in ons huis, wordt er de week erop keurig door iedereen schoon gemaakt, ondanks dat het soms ook wel aan mij ligt dat het vies is. Ik ben namelijk ook niet de meest nette persoon... Maar af en toe loopt het me wel de spuigaten uit. Zo zijn mijn huisgenoten soms zo incapabel dat ze niet eens vuilniszakken kunnen kopen. "Ja ik wilde vuilniszakken kopen, maar ik begreep niet wat er op de verpakking stond, dus heb ik per ongeluk boterhamzakjes gekocht". Ook hebben we nu geen wasmiddel meer, alleen maar wasverzachter omdat ze het verschil daartussen blijkbaar niet kennen. De andere jongen met wie ik samenwoon is de taal niet machtig en komt ongeveer eens per week naar me toe met een brief die hij niet begrijpt en dan vraagt hij mij of het iets belangrijks is. Negen van de tien keer is het reclame of een mededeling van het gebouw dat er een stoeptegel wordt verbouwd.

Maar ook buiten ons huis laten mensen mij altijd de verantwoordelijkheid nemen. Soms heb ik het idee dat ik andere mensen hun agenda bij moet houden. Ik ben altijd degene die andere mensen moet vertellen dat ze de dag erna een afspraak hebben, of dat ze komend weekend een evenement hebben en dus niet kunnen feesten. Komende week moet ik met iemand anders naar een seminar in het zuiden en drie keer raden wie de vliegtickets heeft geregeld. Moi. Nu heeft die ander geen internet bij haar thuis, dus raad eens wie heeft uitgezocht hoe we overal moeten komen en zelfs voor haar heeft ingecheckt. Moi.

Nou moet ik dus wel eerlijk zeggen dat ik die verantwoordelijkheid vaak zelf op me neem. Het kost me dan soms misschien onnodige energie, het kost me nóg meer energie als ik zie hoe bepaalde projecten helemaal mis lopen omdat niemand de leiding neemt. Dan doe ik het liever zelf wel, om het zo maar te zeggen. Ik begin het steeds meer te accepteren dat dit gewoon is wie ik ben. Ik zorg graag voor mensen. Wil niemand het gevoel geven dat ze er niet bij horen. Wil iedereen overal bij betrekken. En wil er voor zorgen dat iedereen altijd alles begrijpt. Daarmee komt ook dit verantwoordelijkheidsgevoel. Misschien moet ik ooit eens leren om 'nee' te zeggen, maar tot nu toe vind ik verantwoordelijk zijn een hele fijne eigenschap.