liefdes verhaal om uit te kotsen

Hallo en welkom bij de hersenspinsels van de enige echte ...?

laten we beginnen, (ik zat weer is 10 minuten te staren ,niet dat het voor het verhaal wat uitmaakt want voor jullie is het een simpele spatie).
Liefde doet pijn is me opgevallen, zo erg opgevallen dat het voelt als groot licht dat op je schijnt. Zo fel dat je uit reflex je ogen dichtknijpt tot kleine spleetjes en je gezicht vertrekt. Ik moest je los laten, want je hield niet van mij als ik van jou, althans dat vertel ik mezelf om het makkelijker te maken. Jij was simpelweg niet klaar voor liefde... of eigenlijk meer mijn liefde. Mijn liefde lijkt een beetje op `normale´liefde, alleen net even anders.
dat leg ik wel een ander keertje uit.

Misschien waren we te jong en konden we het daarom nog niet helemaal begrijpen of misschien leken we toch iets teveel op elkaar maar dwong jij jezelf het tegendeel te bewijzen. Misschien veranderde je daarom zo plots naar een arrogante lul.

Nu is het bijna een half jaar later en bekijk ik alles terug, het doet nog pijn, en ik wil nog steeds van je houden. Maar ik weet het ik weet het, nu niet, nog niet. Eigenlijk best knap voor iemand die de roze bril op heeft..had.
Het voelt al wat minder, ik kan al beter slapen en ik ben minder bang om niet meer tegen jou te praten.


Plots lijkt mijn liefde meer op normale liefde en voelt het grote licht minder sterk. Mijn ogen zijn open en ik zie alles haarscherp.

ik hoop dat het goed met je gaat.