iemand
Dus dit is hoe die fase vlak voor een burn-out voelt. Ik ben moe, heel erg moe. De komende 21 dagen heb ik 10 nachtdiensten, daarnaast heb ik nog m'n normale voltijd studie met tentamens, wil ik deze maand nog een onderzoeksverslag schrijven, heb ik twee studies waar ik aan wil werken én heb ik over 2 weken een ultrabelangrijke vaardigheidstoets. Mag ik zeggen dat ik dit niet trek zo? Dat die nachtdiensten me even te veel worden, dat ik 't niet trek om 3 weken lang de helft van de tijd 's nachts niet thuis te zijn maar op een plek waar ik 't helemaal niet naar m'n zin heb?
Klagen is in onze beroepsgroep niet normaal. We werken hard en klagen niet als het te veel wordt. Je gaat door of je valt er bij neer, zo lijkt het soms. En als je er eenmaal bij neer bent gevallen dan tel je ook niet meer mee. Ongezond natuurlijk, maar zo werkt het, ondanks de influx van het sterkere geslacht, nog steeds. Dus ook nu, nog niet eens begonnen aan m'n echt werk kan ik er niet bij neervallen, kan ik niet hardop zeggen dat het me voor de komende weken teveel wordt en even niet meer wil. En ik denk ook wel dat ik het wel kan. Ik heb een onbegrensd vertrouwen in mijn eigen kunnen, het zijn maar drie weken, dus het is te doen.
Wat wil ik dan? Ik wil nu, op dit moment even iemand die een arm om me heen slaat en zegt dat het allemaal goed komt. Dat het allemaal goed komt, dat ze me zal steunen de komende paar weken en dat we daarna leuke dingen gaan doen. Maar helaas, zo iemand is er niet, ik blijf slecht slapen en alleen en moe zijn.
helpt het? Het opgeschreven hebben, je hart luchten?
Ja, een beetje.
Gelukkig. Hou vol jij.
Klagen is in onze beroepsgroep niet normaal. We werken hard en klagen niet als het te veel wordt. Je gaat door of je valt er bij neer, zo lijkt het soms. En als je er eenmaal bij neer bent gevallen dan tel je ook niet meer mee. Ongezond natuurlijk, maar zo werkt het, ondanks de influx van het sterkere geslacht, nog steeds. Dus ook nu, nog niet eens begonnen aan m'n echt werk kan ik er niet bij neervallen, kan ik niet hardop zeggen dat het me voor de komende weken teveel wordt en even niet meer wil. En ik denk ook wel dat ik het wel kan. Ik heb een onbegrensd vertrouwen in mijn eigen kunnen, het zijn maar drie weken, dus het is te doen.
Wat wil ik dan? Ik wil nu, op dit moment even iemand die een arm om me heen slaat en zegt dat het allemaal goed komt. Dat het allemaal goed komt, dat ze me zal steunen de komende paar weken en dat we daarna leuke dingen gaan doen. Maar helaas, zo iemand is er niet, ik blijf slecht slapen en alleen en moe zijn.
helpt het? Het opgeschreven hebben, je hart luchten?
Ja, een beetje.
Gelukkig. Hou vol jij.
28 nov 2011
- meld ongepast verhaal
-
ladylake (opgeheven op 6-4-2012)
maandag 28 november 2011 17:49
ik heb wel een vrolijk liedje voor je
-
studyblue
maandag 28 november 2011 17:52
ehja, sterf ff lekker met je leuke liedjes.
-
ladylake (opgeheven op 6-4-2012)
maandag 28 november 2011 18:02
sorry, was niet de bedoeling
-
*.Angel.*
maandag 28 november 2011 22:00
Oke WTF @ Ladylake..
Anyhow. Over 3 weken hè, als je die 10 nachtdiensten, tentamens, studies, toets en onderzoeksverslag achter de rug hebt, wordt het dan even een beetje rustiger voor je of niet? Zo ja, probeer daar aan te denken, knal alles er uit wat je in je hebt en probeer je dan op de feestdagen etc te richten. Nieuw jaar, nieuwe kansen. Zo nee, is er een mogelijkheid om na die 21 dagen iets te veranderen in dit alles?
Wel heel naar trouwens, lijkt me lichtelijk onmogelijk dit.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 20 feb 2013 kiss from a rose
- O 02 jul 2012 (on)mogelijkheid
- O 22 mei 2012 j'ai perdu
- O 19 mei 2012 Message in a Bottle ( 2 )
- O 02 jan 2012 wijsheid ( 1 )
- O 23 dec 2011 ik heb gezegd
- O 20 dec 2011 3.30 - 7.30
- O 09 dec 2011 any other name
- O 28 nov 2011 iemand ( 4 )
- O 10 nov 2011 niets moois vandaag ( 1 )
- O 06 nov 2011 agent provocateur ( 2 )
- O 05 nov 2011 Time to pretend