(on)mogelijkheid

Zoals eigenlijk altijd ben ik eerder wakker dan jij. Vreemd, want ik ben normaal gesproken net zo min een ochtendmens als jij. Misschien is het de energie die jij me geeft, misschien ben jij gewoon eeen betere uitslaper. Hoe dan ook, als ik wakker word slaap jij nog als een blok, op je buik met je gezicht mijn kant op gedraaid. Ik draai me op m'n zij en kus je op je gesloten ogen. Je mompelt wat en draait je blote rug naar me toe. Ik sta op, vis een ochtendjas van de bank en loop naar de keuken om ontbijt te maken. Terwijl de percolator pruttelt loop ik naar de radio en zet zachtjes de muziek aan, sunrise van Norah Jones, en ga verder met kokkerellen.

Zodra ik terug loop heeft de geur van verse espresso je voldoende wakker gekregen om een van mijn overhemden vandaan te toveren (knap, want ik draag nog steeds voornamelijk t-shirts en verstop de overhemden in de kast. Ik zet het dienblad met koffie, beschuitjes, sinaasappelsap en de zaterdagochtend krant op het bed en krijg een goedemorgen-kusje. Hoi. -Hoi. Jij begint met de helft van je jus en de kunst bijlage, ik met mijn koffie en de wetenschapspagina's. De algemeen nieuws en opinie pagina's bladeren we samen door.

Na een heerlijk loom uurtje staan we op. Mijn overhemd is iets te kort om volledig tot je benen te komen, iets wat ik alleen maar leuk vind en jij voor deze keer niet erg. Wat gaan we vandaag doen? Ik heb geen idee, antwoord ik.

Ik heb geen idee, we hoeven niks zitzolang ik maar met jou ben is het even allemaal goed.