Hun
Ze fluisteren zodra ik zwijg,
een stem die door de stilte stijgt.
Geen vriend, geen vijand slechts een schim,
die leeft en groeit diep in mij.
Ze noemen mij bij naam zo zacht,
en sleuren aan mij dag en nacht.
Ze weten wat ik liever sluit,
maar halen dan alles ervan er weer uit.
Ze zeggen wat ik nooit wil horen,
en dat maar mij van binnen zo verloren.
Ze liegen soms, maar soms zo waar,
dat ik mezelf verlies, gevaar!
Ze wonen waar ik zelf eens stond,
verdwaalt in de mist op onmisbaar grond.
En als ik roep dan blijft het stil,
want zij bepalen wat ik doe en wat ik wil.
DarkMess, vrouw, 25 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende