huilend in de trein

Echt heel raar om je tranen niet te kunnen bedwingen en dus gewoon huilend in de trein te zitten.

Ik was een weekend naar de vriendin geweest waar ik gevoelens voor heb. En ik had met mn therapeut en vooral ook mezelf afgesproken dat ik er dit weekend maar eens open over moest zijn. Dus ik heb natuurlijk het hele weekend gewacht en niet-wel-niet-wel-niet-wel in mn hoofd gehad. Toen uiteindelijk heb ik het een halfuur voordat ik weg moest verteld. Tenminste, dat ik twijfel of ik op jongens of meisjes val en hoe zij daar mee omgaat.. Toen kreeg ik echt een heel lief verhaal dat het voor haar niks uitmaakt, dat ik er vanzelf wel achterkom maar dat dat helaas best lang kan duren, want zij heeft er zo'n 7 jaar over gedaan.
Ze begon ook vragen te stellen.. "zie je wel eens een meisje lopen waarbij je denkt: Zij is knap?" "Ben je wel eens verliefd geweest op een meisje?" IK HAD HET ZO MAKKELIJK KUNNEN ZEGGEN!!! GRRRR. Dit was m'n kans gewoon. En ik durfde weer niet. Ik kan voor mn gevoel ook gewoon zoveel verliezen... straks schrikt ze zich dood en verandert alles tussen ons. Het was zo'n frustratie dat ik niet verder durfde te vertellen, maar ook wel een opluchting dat ik dit nu in ieder geval kon delen met haar, dat ik toen al een beetje begon te huilen. Ik zag toen ze me trooste, dat ze ook tranen in haar ogen kreeg, het raakte haar dus wel. Toen merkte ze geloof ik ook wel dat er nog meer was, wat ik niet zei.. want ik was heel stil. Toen bij het weg gaan zei ze 'en gewoon zeggen als er iets is hè... ' Ja, dus toen zei ik.. 'ja, misschien komt er nog wel wat' via app dan ofzo bedoelde ik. of volgend weekend, dan ben ik er ook.
Dat zei ze vlak voor ik de bus instapte, ja en toen brak ik toen ik vertrok. Maar dat heeft ze verder niet meer gezien.

Echt stom dat ik dan zoooo lang wacht en dat het dan alsnog niet lukt..