gevoelens naar woorden

"Schrijf op wat je voelt, dat lucht op!"

Ja, dat klopt, maar dan is het wel handig om te weten wát ik voel...

Ik was donderdag onderweg naar school, maar ik voelde me helemaal niet goed worden. Heel erg opgejaagd gevoel, misselijkheid die ik herkende van de vorige keer dat het me allemaal teveel werd, dus ik wist wel dat het niet echt een goed teken was. Ik ben nog wel in de trein gestapt, maar het werd niet beter, dus ik heb daarna meteen dezelfde trein terug genomen.

Toen ik thuis kwam, heb ik met mijn moeder gepraat.. waar kwam het vandaan? De vorige keer had ik ruzie met belangrijke mensen in m'n leven en was het spannend op school.. Nu is er niks aan de hand op die gebieden, dus ik wist het niet. Behalve dat ik merk dat de laatste tijd alles heel erg heftig binnenkomt bij mij. Een docent begroette mij afgelopen week bijvoorbeeld heel minimaal.. echt: oh ja hoi. Dat zei ze niet, maar zo kwam het wel bij mij over. Ook heb ik al heel lang niks meer met vriendinnen gedaan, omdat ik daar ook een tijdje totaal geen behoefte aan had door familie omstandigheden, maar toch. Nu probeer ik weer wat leuke dingen te doen te hebben door vriendinnen mee te vragen naar concertjes, shoppen etc, maar het wil nog niet zo lukken. Ik heb ook niet heel veel vriendinnen, maar 1 vriendin is heel druk met afstuderen, de ander wil wel, maar heeft heel oktober al volgepland, de ander heeft geen geld, en weer een ander zit op kamers in Tilburg met een hele zware opleiding en is in het weekend helemaal kapot. Dus het is een beetje lastig :/

Ontdekking voor mezelf 1: Nieuwe dingen proberen, nieuwe vrienden maken!

Daarnaast ben ik ook nog bezig met een speciale soort van therapie dat een trauma uit het verleden moet helpen verwerken. Nou, ik weet niet of dat er aan meehelpt dat ik om ALLES loop te huilen, maar het zou zomaar kunnen. En het thema daarbij is afwijzing. ik voel nu ook bij alles een afwijzing. Alsof niemand me moet, ik niet gewenst ben. Ook krijg ik steeds meer gedachtes over dat ik helemaal niet nog niet naar de aarde gewild had. Dit wordt wel een heel zweverig verhaal hoor, maar alsof ik daar nog niet klaar voor was. Ik vind alles om me heen raar, ik snap mensen 9 van de 10 keer niet. En ook alsof ik er altijd vanuit ga dat ik verlaten wordt. Nu ik dit laatste schrijf, voel ik echt dat dat de kern is. Ik kan zo een aantal gebeurtenissen opnoemen, waarbij ik hier overdreven bang voor was. Ik weet niet of dat komt omdat ik denk dat ik zelf niet leuk genoeg ben, of dat het komt omdat ik dat een aantal keer zo gevoeld heb en daar dan nu altijd bang voor ben ofzo. Hierdoor ga ik denk ik ook minder snel een diepere band aan met mensen. Het heeft niet te maken met hoe die mensen naar mij toe zijn, maar meer hoe ik naar mezelf en anderen denk en doe. Ik ga er van tevoren al vanuit dat een ontmoeting met mij en een andere persoon niet belangrijk is voor de andere persoon. Of minder belangrijk dan het voor mij is in ieder geval.

Op dit moment vraag ik me af wat ik hier nog doe. Niet dat ik rare dingen van plan ben, helemaal niet. Maar het voelt gewoon doelloos. Hopelijk helpt de therapie uiteindelijk (het is bekend dat de klachten eerst erger worden en daarna moet het gaan opruimen) en voel ik me hopelijk weer een beetje vrolijker