hoog risico beleid en depressie. euthanasiekliniek

gisteravond veel onderwerpen besproken met mijn partner onder het genot van een drankje.
dit betekend niet dat het makkelijke onderwerpen waren, de afgelopen 2 jaar waren zwaar geweest niet alleen voor mij, maar ook voor mijn partner.
meerdere gedwongen opnames 1 ernstige zelfmoordpoging waardoor ik aan de beademing kwam op de intensive care afdeling in het ziekenhuis.
nu heb ik een hoog risico beleid. dit betekend zo min mogelijk dwang in mijn behandeling en zo min mogelijk opnames, omdat dit juist schade en trauma's kunnen veroorzaken.
Doordat ik nu deze beleid heb ben ik wat rustiger geworden, nu weet ik in ieder geval dat ik niet zomaar ineens opgenomen wordt en er beveiliging voor de deur staat tijdens een gesprek met een hulpverlener.

gister hebben we ook besproken wat te doen als de behandeling/toekomstige behandeling niet gaat helpen. ik heb aangegeven dat ik niet zo wil leven en mij zo wil voelen voor de rest van mijn leven.
psychische problemen worden onderschat en vele mensen begrijpen niet dat het soms niet te houden is ik noem het zelf hoge lijdensdruk en dit is niet jaren vol te houden. elke activiteit waaronder sociale activiteiten kosten mij veel energie en moet ik er dagen van bijkomen, de stemmen in mijn hoofd maken mijn leven ook niet makkelijker en dan heb je nog de herbelevingen, nou ja ik kan zo wel doorgaan wat mij momenteel bezig houd, maar daar zit niemand op te wachten.
terug naar het onderwerp wat te doen als de behandelingen niet aanslaan en ik uitbehandeld ben.
ik heb besproken met mijn partner hoe erg het ook is dat ik mij dan zal aanmelden bij de euthanasiekliniek. ja ik hoor je het al zeggen dat is egoïstisch, maar mijn partner ziet hoe zwaar het voor mij is ook al wil ik dat niet toegeven en snapt dat ik niet zo kan leven voor altijd.