Help is on their way...

Sinds ik hulp ben beginnen zoeken voor mijn problemen (depressie, hyperventilatie, stress, trauma's,...) heb ik het gevoel dat mijn lichaam het laat afweten.

Het is nochtans niet de eerste keer dat ik hulp zoek of krijg. Na een ***poging werd ik gedwongen opgenomen in de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Ik verbleef daar een maand, maar had daar nooit het gevoel echt geholpen te worden. Jaren later heb ik zelf de stap gezet naar een psycholoog, maar daar had ik terug niet de juiste klik. Daarna volgde de huisarts, ook hier voel ik me nog steeds niet 100%. Bij het CAW (centrum geestelijke gezondheid) vond ik wel al een beginnende klik, zij verwezen me op hun beurt naar een psychosociaal revalidatiecentrum en een psychiatrisch ziekenhuis.

Uit angst voor het ziekenhuis ben ik eerst naar het centrum gegaan en ja, daar voelde ik voor het eerst een echte klik! Ik had een gesprek met de directrice en voor het eerst had ik het gevoel dat iemand mij begreep. Was zij een psycholoog of psychiater, dan stond ik als eerste in de rij! Voor het eerst in lange tijd zag ik het licht aan het eind van de tunnel.

Maar nu dat ik op de wachtlijst sta om in het centrum dag therapie te volgen begint alles bergaf te gaan. Mijn hyperventilatie wordt erger, ik kan steeds minder stress en druk aan. Ik word met de dag vermoeider en het lukt mij steeds minder om gewone dagdagelijkse zaken af te werken. Echt alsof mijn lichaam de teugels loslaat en ze daar laat hangen, wachtend op de hulp die ik in de toekomst zal krijgen.

Het lijkt wel alsof mijn lichaam de hulptroepen in de verte heeft gehoord en nu alle vechtlust en alle energie heeft laten vallen en hoopt op een reanimatie. Alleen op die manier kan ik het omschrijven.