Golf

Eigenlijk zou er nu een golf van rust en kalmte en bezinning over me heen moeten komen, nu ik mijn bachelorscriptie heb gehaald met een 8.3, maar die komt maar niet. In plaats daarvan krijg ik de melding dat ik voor half september al moet weten wie ik als scriptiebegeleider wil voor mijn masterscriptie, dat ik zo snel mogelijk op zoek moet naar een stage en oké, ook iets van 'welkom'. Het leven raast maar door. Als ik niet oppas ben ik opeens helemaal afgestudeerd. Dan moet ik een baan gaan zoeken en geld gaan verdienen en uit huis en-

Wat word ik überhaupt? Mijn master blijft maar doorpraten over psychologen, maar ik ben helemaal geen psycholoog en ik word helemaal geen psycholoog en ik hoef het niet te worden ook.
Als ik dan doorklik naar de informatie over promoveren, gaat het ook gelijk over klinische en neuropsychologie en dat is absoluut niet waar ik me mee bezig houd.

Ik weet het niet. Kan ik niet voor altijd blijven studeren? Blijven lullen over interdisciplinariteit en dergelijken? Waar kom ik überhaupt aan het werk als ik dan die master seksuologie hierna ga doen? Wil Durex me hebben? Of Rutgers, het liefst? Of zal ik toch bij de gemeente aankloppen? 'Hoi, ik wil graag trainee worden' en dan kom ik misschien in een positie die ik niet zo boeiend vind. Ik weet het niet. Ik vind volwassen worden eng. Ik vind geldzaken eng. Ik vind toekomstplannen eng, al helemaal midden in een pandemie. Maar als ik volgend jaar niet naar België ga om te studeren, dan ga ik het nooit doen. Want ik wil wel een eigen plekje en soort van settelen. Maar de positieve kant van het nog bij mijn ouders wonen is dat ik niets achterlaat als ik spontaan tijdelijk wil emigreren naar Leuven.

Ik moet een LinkedIn gaan aanmaken. En god mag weten hoeveel mensen gaan toevoegen. Wie kan ik überhaupt allemaal toevoegen? Zoveel mensen ken ik niet. Ik had al moeten werken binnen mijn vakgebied, want nu heb ik een achterstand vergeleken met allemaal andere mensen, want ik heb geen werkervaring. Bla-die-bla-die-bla.

Het voelt een beetje alsof alles in één keer op me af komt donderen en er komt een moment dat er van me verwacht word dat ik een huis en een baan en een kat heb en ik zie het niet zitten.
En dan zijn er mensen die op hun achttiende al zijn gaan werken en voor de rest van hun leven die baan gaan doen.

Volgens mij is mijn gemiddelde nu hoger dan een 7 en hadden ze me best tot die master toe kunnen laten, maar het leven zuigt. Ik denk dat ik vooral een tweejarige master had willen doen omdat ik gewoon nog niet klaar wil zijn met het studeren. Nu kan ik even alles over emerging adulthood op mezelf gaan toepassen. Het hele 'geen kind, geen volwassene'-idee.

Ik heb het gevoel dat het niet echt uitmaakt hoe goed ik mijn best doe, wat cijfers betreft, want ik ga toch weer afgewezen worden omdat ik op mijn achttiende zesjes haalde.

En ik weet dat dit allemaal negativiteit is, maar ik zie alles zo niet zitten, ik wil gewoon in mijn bed liggen en niets doen en er pas uitkomen als corona weg is en ik fysiek mensen mag zien voor mijn opleiding.

Maar eerst ben ik jarig en moet ik bedenken wat ik voor cadeautje wil, ook voor mijn slagen en ik kan niets bedenken, want ik heb alles wat ik nodig heb in dit huis en ik weet niet wat ik nog meer nodig zou hebben in de toekomst, ja, misschien spullen voor als ik naar België ga, maar ga ik wel naar België?
Dat is zo ongeveer mijn gedachtegang op dit moment.
Van: ik moet dit doen en dit doen en in de toekomst dit doen en dit doen en ik heb geen idee of het wel allemaal goed komt.

Maar stap één is naar de kapper en stap twee is taart bakken en ooit kom ik er wel.
11 jul 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van iAngel
iAngel, vrouw, 25 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende