Echt waarom?

Ik weet niet of ik al over hem heb geschreven. Maar dat maakt niet uit. Het lijkt namelijk alweer kapot te zijn. Of maak ik het inderdaad groter dan het is in mijn hoofd.

Lieve, leuke en knappe O. uit Italië met een andere oorspronkelijke afkomst. Hoe kun je zo zijn en mij nu zo laten vallen? Hoe kun je onwijs lief zijn, zeggen hoe leuk en knap ik ben, mega verliefd doen, maar nu ineens zeggen dat het never nooit gaat werken en je er niet aan wil beginnen?

WTF. Ik heb mezelf echt heel de nacht misselijk gevoeld. En dat is eigenlijk nog steeds. Dat hele fijne gevoel is echt gewoon in één keer verdwenen. Het liefst was ik gisteravond al naar mijn eigen huis gegaan. Maar ja dat voelde ook niet goed. Alles voelt zo anders. En ik ben zo moe. En zou zo graag even lekker hard willen janken. Maar nee ik zit weer braaf op kantoor. Lekker te doen alsof er niks aan de hand is.

Gisteren heb ik zelf gefantaseerd dat je vrienden en familie gaat ontmoeten. Misschien ben ik ook wel echt naïef en moet ik inzien dat hij niet veel van mij wilt weten. Hij toont misschien inderdaad weinig interesse en is gewoon vooral heel lief. Het ging zo vanzelf en I don't know hoe het dan wel moet gaan.

Ik heb gezegd dat ik niet iemand zoek om seks mee te hebben. Ik heb gezegd dat ik meer wil dan dat. Hij zei ik ben bijna 30, ik ben ook klaar met een beetje 'rondspelen'. Ja hij heeft vertelt over zijn ex en dat hij nog wel eens aan haar denkt. En ja dat is ook uitgegaan door de afstand. En ik heb zelf gezegd, oke en hoe zie je dat bij ons dan voor je? Ik kreeg daar een vaag antwoord op. Of eigenlijk meer een kus. Misschien is hij zelf gaan nadenken. Ik wil niet dat hij dingen voor mij invult. Maar ik kreeg gisteren echt niks meer uit mijn mond. Alleen wat tranen over mijn wangen.

Ben ook wel ongesteld, dus wat gevoelig voor drama.

Hij wil verdomme met mij op vakantie. Daar begon het mee. Dan kunnen we toch altijd als vrienden gaan? Als het toch echt misgaat tussen ons, dan kunnen we geen vrienden meer zijn denk ik. Hij zei we zijn toch nu ook vrienden? Je bent niet mijn girlfriend zei hij. Nee, dat ben ik zeker niet. Maar ik ben ook niet je vriend.

Vanavond zie ik hem weer. Hij stuurt eerst vanmorgen; goedemorgen je sjaal en oorbellen liggen nog hier (geen bewuste actie). Zonder kus of hartje of wat dan ook. En nu stuurt hij iets over het weer. Dat het een mooie dag lijkt te worden. Dan weet je dus eigenlijk echt niet wat je moet zeggen, maar wil je wel wat zeggen?

Ik vraag echt totaal niet van hem om van baan te wisselen, te verhuizen, of wat dan ook. Ik wil gewoon elkaar leren kennen. Het leuk hebben en kijken wat het is. Waarom moet er altijd zo snel een label aangehangen worden. Ben ik echt zo dom? Naïef? Hoe weet je wel dat het goed zit?

Of is het echt zo dat ik altijd rare gasten uit kies en eens voor een 'normale man uit de buurt' moet gaan?