Doop (deel 2)

Ik ga me laten dopen. Ik heb besloten dat niet binnen de kerk te doen.

De kerk waar ik nu vaak naartoe ga, koppelt de doop aan lidmaatschap (waar voorwaarden aan vastzitten). Ik respecteer hun visie, maar inmiddels ben ik erachter gekomen dat het in de schrift niet staat. In de Schrift wordt de doop altijd direct verbonden met geloof en bekering, niet met extra voorwaarden (eisen die redelijk neigen naar perfectie voor je je mag dopen en aansluiten).

Andere kerken ken ik niet goed genoeg om te vertrouwen of de doop daar ‘zuiver’ gebeurt. Ik heb daarom twee christelijke zusters gevraagd (die niet bij de kerk aangesloten zijn, maar die ik inmiddels goed ken), of zij me willen dopen.

Daarnaast vind ik een doop in de buitenlucht ook heel mooi! Dus dat ga ik in de zee doen!

Het voelt echt als een opluchting dat ik deze keuze gemaakt heb. Het is een stap in gehoorzaamheid aan de Heere, zonder dat ik het gevoel heb meteen aan regels of structuren van een kerk vast te zitten - sterker nog het heeft me juist scherper gemaakt.

Want mijn ‘ja’ wil ik aan de Heere geven, 100%. Daar sta ik volledig achter. Maar bij hen zou ik automatisch óók ja moeten zeggen tegen lidmaatschap, en het voelt alsof ik dan aan de ketting lig. Zover ben ik nog niet. Ik ben nog onderzoekend en zoekend.

Nu kan ik mijn ‘ja’ aan Jezus uitspreken, volledig vrij van voorwaarden van mensen. En op een later moment kan ik een weloverwogen ‘ja’ uitspreken aan een kerk waaraan ik me echt wil toewijden.

Tijdens de doopsplechtigheden van deze kerk wordt letterlijk gevraagd: “Getuig je met je doop ook je toewijding/ lidmaatschap aan onze kerkgemeenschap in de navolging van de Heere Jezus?”
Dat wil ik absoluut niet tijdens mijn doop. Nogmaals, de Schrift leert dit helemaal niet.

En ik zie Gods hand hierin. De hoge pet die ik van de gemeente had, ben ik kwijtgeraakt. Ik heb gesprekken gevoerd met drie andere christenen (één volgt nu de lidmaatschapcursus daar, één heeft hem gevolgd maar zei ‘nee’, en één behoort tot een andere stroming maar is een keer met me meegegaan), die me onder andere lieten inzien dat het stellen van voorwaarden eigenlijk ook een soort farizee-houding kan zijn: meer kijken naar regels, voorwaarden en uiterlijkheden dan naar een hart dat Jezus wil volgen. En eerlijk gezegd herkende ik dat ook terug in sommige opmerkingen die ik gehoord heb binnen de kerk.

In de bijbel en over het algemeen zie je dat mensen imperfecte levens leefde, kwamen tot geloof te midden van die imperfectie en lieten zich dopen. Je leest nergens extra voorwaarden; alleen bekering telt - een hart dat zich buigt voor Jezus en wil gehoorzamen.

Als je eerst alles “zichtbaar goed” zou moeten hebben vóór je je laat dopen, dan zou de doop een soort prestatie worden. Terwijl het juist genade is.

Kortom - het heeft me ontnuchterd en nederiger gemaakt voor Hem, waardoor ik beter het onderscheid kan maken.

Ik heb erover gelezen, erover gesproken, nagedacht en ervoor gebeden (omdat ik het gezag van de kerk ook niet zomaar naast mij wil neerleggen), en God heeft mij hierin laten zien dat er voor mij niks in de weg staat om tot Hem te komen. Ik had drie vragen aan de Heere en die werden, heel eenvoudig maar precies, beantwoord in het boek ‘Zoon van Hamas’.

En nu weet ik zeker…

No one can stop me from being baptized for my King, Jesus!