Beproeving rond mijn doop

Ik heb zondagmiddag gesproken met de zus van één van de ouderlingen over mijn besluit me te laten dopen, buiten de kerk. En ik wil dit gesprek graag ventileren en geestelijk ordenen via mijn dagboek.

Er zaten namelijk duidelijk trekken van manipulatief gedrag in hoe die zuster met mij omging. Ik zal het concreet maken, zodat ik het beter kan onderscheiden:

Mijn getuigenis werd afgewezen

Ik deelde dat God mijn gebed had beantwoord via een getuigenis van een andere christen. Zij kapte dat af met: “je kan niet zomaar iets aannemen van een ander kind van God of boek (los van de Bijbel).”

Dat ze mijn gebedsverhoring en bevestiging via dat getuigenis meteen wegwuifde, vond ik kortzichtig. God spreekt primair door Zijn Woord, maar Hij kan bevestigen door situaties, mensen, boeken, verhalen (en je toetst vervolgens of dit in lijn is met Zijn Woord - en in mijn situatie over de doop is dat het).

Het feit dat ik dat in gebed vroeg en zo concreet antwoord kreeg, is niet iets om zomaar naast je neer te leggen. Haar reactie ontkrachtte mijn ervaring en maakte het kleiner. In plaats van luisteren of toetsen in liefde, werd het meteen afgedaan als ongeldig.

Mijn situatie werd tot schuld gemaakt


Zij zei: “Misschien heeft het wel een reden dat je doop niet doorgaat, je kan zo natuurlijk niet leven (doelend op trouwen of uit uit elkaar), je moet een keuze maken.”

Daarmee schoof ze de afwijzing niet als kerkelijk beleid neer, maar als iets dat “Gods hand” zou zijn, waarmee ze impliciet mijn geloofsstap ondermijnde en me liet twijfelen of God mij wel echt roept, vanwege mijn zichtbare struggle. Zo werd de schuld bij mij gelegd en haar standpunt “heilig” gemaakt.

Maar ik mocht toch volgens haar niet zomaar woorden van godskinderen zien als Godshand? Als ik haar conclusie toets naast de Bijbel, dan klopt het niet. Jezus zegt immers: “Wie naar Mij toekomt, zal Ik beslist niet uitwerpen.”

Ik zie Godshand hier wel in, maar anders: als een beproeving. Door afwijzing en wachten leer ik volharding, nederigheid, onderscheid en vertrouwen op Jezus zelf in plaats van op mensen. God houdt mijn doop niet tegen, maar gebruikt de strijd die ik ervaar om mijn geloof te verdiepen. En beter te onderscheiden: draaien mijn keuzes om Hem of kies ik comfort en goedkeuring van mensen?

Mijn keuze werd als een ‘statement’ geframed

Ze zei: “Als jij je nu laat dopen, maak je een statement tegen de kerk, want daarmee zeg je dat je ons geloof niet deelt.”

Daarmee werd mijn gehoorzaamheid aan Jezus neergezet als een aanval op de kerk. Dat legt druk, want het suggereert dat ik schuldig ben als ik gehoorzaam ben. Dat is manipulatief: mijn keuze voor Jezus wordt ingeklemd door hun beeldvorming.

In de Bijbel zie je nergens dat de doop een politiek signaal is. De doop is: ik geef mijn leven aan Christus. Punt. Als een gemeente het ervaart als een statement, zegt dat meer over hun structuur dan over mijn hart.

Zorg werd als machtsmiddel gebruikt

Ik zei: “Ik ervaar de gemeenschap al als steun.” Als antwoord op haar argument dat een doop zonder gemeenschap gevaarlijk zou zijn, omdat er dan niemand is die zorg draagt of opvangt.

Zij reageerde: “Ja, maar jij hebt ons geen officiële belofte gedaan, dus we kunnen je niet terughalen.”

Hier werd het argument van zorg feitelijk gebruikt om controle te rechtvaardigen. Het draaide daarmee minder om liefdevolle zorg en meer om verantwoording en grip.

Het klopt dat lidmaatschap een vorm van zorg en verantwoording kan zijn, maar ik ervaar de gemeenschap nu al als steun. Echte gemeenschap is niet afhankelijk van een handtekening, maar van liefde in Christus.

En bovendien: is dit een goed argument om mij de doop te onthouden? Ten slotte weigeren zij mij lidmaatschap (en indirect daarmee de doop). De doop uitstellen tot ik bij hun ‘wel’ in het plaatje pas, betekent voor mij niet gehoorzaam zijn aan Hem.

Ik werd onbeleefd afgekapt

Midden in mijn verhaal zei ze: “Oh sorry, ik zie iemand die ik even gedag moet zeggen.”

Dat was respectloos en liet zien dat ze mijn verhaal niet serieus wilde uitluisteren. Daarmee verbrak ze bewust de verbinding, wat mij onbegrepen en klein achterliet.

Mijn conclusie

Bij elkaar opgeteld herken ik dit patroon:
mijn ervaring werd ondermijnd,
er werd schuld en twijfel op mij gelegd,
er werd druk uitgeoefend via framing,
zorg werd als controle ingezet,
en ik kreeg niet de ruimte om mijn verhaal af te maken.

Dat zijn duidelijke manipulatieve patronen. Misschien niet met kwade opzet, maar wel met het effect dat ik me klein, onzeker en onbegrepen voelde.

Wat ik geloof van de doop

De doop is een daad van gehoorzaamheid aan de Heere, los van het lidmaatschap van een kerk. Die lidmaatschap is een aparte toewijding die iemand later of apart kan maken.

Wanneer die twee zaken worden samengesmolten, ontstaat er een probleem: iemand die ‘nee’ zegt tegen lidmaatschap of als de kerk ‘nee’ zegt (zoals in mijn geval), krijgt daardoor ook de doop onthouden. Daarmee plaats je je feitelijk tussen God en die persoon in. Menselijke regels worden dan belangrijker gemaakt dan een hart dat Jezus wil volgen.

Tegelijkertijd zei ze zelf dat ze in alles kon zien dat ik een christen ben en Jezus wil volgen, en dat iedereen dat herkent. Dat maakt het tegenstrijdig: als mijn geloof in Jezus duidelijk is, waarom mag ik Hem dan niet gehoorzamen in de doop? Het laat zien dat het hier niet om mijn geloof gaat, maar om een overtuiging die diep vastgeworteld zit in de structuur van de kerk.

Het bredere plaatje

Ik kan begrijpen en respecteren dat een kerk voorwaarden stelt aan lidmaatschap. Maar de doop onthouden om die reden, raakt de kern van gehoorzaamheid aan Christus. Dan wordt de weg naar Hem als het ware belemmerd - iets wat we in de Schrift juist zien als een houding die Jezus voortdurend corrigeert bij de farizeeën.

De kerk heeft een punt dat ze zorgvuldig wil omgaan met lidmaatschap en zorg, dat is te begrijpen. Maar dat mag nooit een blokkade worden voor gehoorzaamheid aan Jezus in de doop. In de Schrift wordt de doop niet verbonden aan lidmaatschap aan de kerk of “zichtbaar gereed zijn”. Je wordt wel onderdeel van het lichaam van Christus, maar dit is universeel - niet plaatselijk.

Ik zoek Jezus, ik heb duidelijk Zijn leiding ervaren in gebed en bevestiging, en mijn verlangen is om Hem te gehoorzamen. Dát is de kern.

Samengevat

Ik laat mijn doop niet belemmeren door structuren of door de angst dat anderen het verkeerd opvatten. Het gaat om mijn ja tegen Hem, niet om een institutionele goedkeuring.

Gehoorzaamheid wordt niet pas zichtbaar in gunstige omstandigheden, maar juist als het je iets kost en als er spanning is. Wat voor hen voelt als een statement tégen de kerk, is voor mij een getuigenis vóór de Heere. 🙏🏻