Antigone - reflectie twee jaar later

Ja, Antigone. Je leest het goed. Ik heb natuurlijk veel over haar geschreven op dit platform. Ik heb haar inmiddels al zo'n 2 jaar niet gezien of gesproken. Ik zeg vaak: het is goed zo. Maar is dat het wel echt voor mij?

Ik heb het nooit echt kunnen afsluiten. Ze verbrak het contact ineens opnieuw en dat was het. Nooit meer contact opgenomen. Ze ziet mijn story's op Instagram nog, hoewel ik haar al tijden niet meer volg. Ik vind het zo apart.

Onze vriendschap was intens. Ik was natuurlijk smoor verliefd, maar ook naast het feit dat ik haar zo leuk vond, was onze vriendschap intens. We hadden minstens elke dag wel contact via telegram en zagen elkaar wel eens of tweemaal per week, zeker toen we nog samen college hadden. Toen ze depressief was, belde ik haar voor college uit bed zodat ze op tijd zou komen. Ik heb geprobeerd om er voor haar te zijn als ze depressief was. Haar uit huis te halen als ze zich weer had afgezonderd van de buitenwereld. Ik heb wellicht teveel geprobeerd. Ze betekende dan ook zoveel voor mij...

Ik denk er regelmatig aan terug. Ik denk wel eens: moet ik geen boek schrijven over deze - ik denk toch wel giftige - vriendschap. Het was zo vol schoonheid en toch zo vol van verdriet en pijn.

Laatst praatte ik met een vriendin over een vriendschap van haar, dat het zo onevenredig voelde. Dat zij die vriendin elke dag belde toen ze depressief was en die vriendin haar nu, nu het veel beter gaat, weer aan de kant lijkt te willen schuiven.

Dat deed me zo denken aan Antigone. Eens ging haar zus trouwen. Ze heeft gevraagd of ik mee wilde, als haar zogenaamde date. Ik liet mijn twijfel merken. Ik vond haar natuurlijk zó leuk, zou niets liever hebben gewild dan meegaan als haar date. Maar ik wilde wel écht haar date zijn, en voelde me in dit geval bijna voor schut gezet door deze vraag. Zij moet geweten hebben dat ik haar leuk vond. Zij wond mensen die haar leuk vonden - veelal jongens - om haar vinger. Ik dacht dat ik anders was, maar ik werd achteraf gezien wellicht ook bespeeld... Ik heb toen nee gezegd.

Gisteren sprak ik hierover met Rachel. Rachel opperde iets wat ik ook al eens gedacht heb: vond Antigone jou ook niet stiekem leuk? Durfde ze zich misschien niet te uiten? Ik zei in eerste instantie dat dat echt niet kon, ze praatte immers over haar eigen relaties en liefdes tegen mij. Maar ik vind het zo gek dat ze uit alle mensen in haar omgeving mij mee vroeg naar haar zus haar bruiloft... Niet haar gecompliceerde boys, niet haar beste vriendin. Ik moet zoveel voor haar betekend hebben...

En toch heb ik nu dus bijna 2 jaar niks van haar gehoord. Ik denk wel eens: borderline. Het zo intens ergens in gesleurd worden en dan zo ineens los worden gelaten. Maar ik wil niet in stickers denken. Dit was niet iets van stickers, dit was persoonlijk. Ik weet nog hoe ze een foto van mij maakte in de plantenwinkel om naar haar moeder te sturen. Ik weet nog hoe ze vertelde dat haar moeder altijd gezegd heeft wanneer Antigone het over jongens had: maar ooit kom je een meisje tegen en dan komt het goed.

En toch: ben ik ook blij. Had Antigone mij ook leuk gevonden, hád Antigone gedurfd... Het was zo'n ongezonde relatie geweest. Het was niet goed gekomen. Zij zou op mij hebben geleund en ik zou oneindig hebben gegeven tot ik er doodmoe van was. Ik ben zo blij dat ik Rachel ontmoet heb. Met Rachel is het goed. Met Rachel klopt het. Met Rachel is het evenredig. En daarom zeg ik vaak: het is goed zo. Áls Antogine... dan had ik nooit Rachel ontmoet, of misschien later pas. Wellicht had Antigone mij per ongeluk kapot gemaakt. Misschien wist Antigone dit ook. Misschien is ze daarom nooit iets begonnen.
08 apr 2022 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Morgenrood
Morgenrood, vrouw, 30 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende